Van Cordoba naar Iguazu, Argentinie

Bij Luciana, alweer een cs’er strijken we neer. Ze woont bij haar vader, zus en broertje. Laatstgenoemde maakt gebakjes, op tafel staat een emmer vol met dulce de leche. Als familie runnen ze een klein bedrijfje in surprise ontbijtjes, geinig concept, en het loopt als een trein. Van dat geld zijn ze allen naar Colombia geweest. Luciana is ook een hele tijd op reis geweest, en dus kletsen we oa. over Azie.

Op een regenachtige dag bezoeken we 3 musea. Erg mooie kunst zien we daar. Schilderingen, 3d objecten. Ook de gebouwen zijn prachtig. Als we een drankje doen in een cafe, staat daar een bewaker voor de deur met een shotgun en kogelvrij vest aan. Het is maar een cafe!!

Omdat Luciana familie verwacht het weekend, worden we door een vriendin van haar opgepikt, om daar te cs‘en. Ook zij, Ayelen, woont nog bij haar ouders en zusje. Haar ouders doen net als of wij hun kinderen zijn en terug zijn van een lange reis. Een grote knuffel en een zoen op de wang! We nemen plaats op het gezellige dakterras vol planten, dat net een opknapbeurt heeft gehad. De ouders (pas 45) zijn jong van geest, draaien The Cranberries en steken wierook aan in hun badkamer. Hun bovenetage is erg sfeervol ingericht, veel snuisterijen aan de muur. Knus.

Na een gezellig gesprek gaan we uit. We bezoeken een onwijs leuk cafeetje, de favoriet van de ouders blijkt. Het hele cafe hangt vol met gekke items. Opgezette dieren, een fiets hangt aan het plafond en een collectie sleutels pronkt aan een muur. Een maffe combi, maar erg apart. We proberen het Cordoba-drankje Fernet, smaakt een beetje medicinaal. Ayelen vertelt dat de universiteiten gratis zijn, geen collegegeld, maar toch moeten ze erbij werken om rond te kunnen komen. Haar vriend doet een prive opleiding en moet helemaal bijbeunen. Daarom wonen de meeste jongeren hier nog lange tijd bij hun ouders.

Een rivier buiten Cordoba bezoeken we de volgende dag met haar en haar vriend. De rivier is vrij koud, maar verfrissend. Er is geen toerist te bekennen. Dat is het leuke van cs’en, je komt op plekken die niet elke toerist kent. s’Avonds zijn we uitgenodigd om de verjaardag van haar vader mee te vieren, haar moeder heeft prachtig gekleurde cupcakes gemaakt, het ziet er superfeestelijk uit! En lekker! Ze gaat er een bedrijfje in oprichten, ze straalt helemaal! Geweldig.
Enthousiast vertelt ze me dat zij en haar man al 30 jaar samen zijn. Als de kurk van de fles champagne bij ons neervalt, vertellen ze dat we nu moeten trouwen. Zoiets als een trouwboeket vangen.

Ik ga in mijn eentje naar Nono, een plek 3 uur verderop, daar is het museum Rocsen van een antropoloog waar meer dan 27 duizend spullen staan tentoongesteld, varierend van mooie luciferdoosjes, kappersspullen, oude fototoestellen, opgezette vlinders, noem het maar op. Het is super interessant en ik kijk 3 uur mijn ogen uit. Een dure taxi terug naar het busstation wil ik niet nemen, dus vraag ik een koppel of ik met ze mee mag rijden in hun peugeot. Het is een Argentijns stel dat op vakantie is. Lief dat ik meemag. Als we bij het buskantoortje arriveren en blijkt dat de bus pas 6 uur later zal vertrekken, brengen ze me naar een groter plaatsje, waar meer bussen gaan. Zo lief! Van liftgeld willen ze niets weten. Alleen graag een foto met het nederlandse meisje, als herinnering. Claro! Als ik rond 11 uur in de avond weer terug kom bij de lieve familie zijn ze erg blij me weer te zien. We worden naar het busstation gebracht door de ouders, en het scheelt niet veel of ze hebben tranen in hun ogen als we vertrekken. Ze geven ons nog wat pakjes koekjes en crackers mee; ‘Te gusta?’ Vraagt de vader. Ongelofelijk, wat een schatjes.

We arriveren rond 10 uur in de ochtend, na een nachtbus naar Iguazu, voor de beroemde watervallen. Een Argentijnse verlepte kettingrokende Ma Flodder/Jabba the Hatt ontvangt ons bij het hostel. ‘What do you want’, zegt ze met een droge, lompe stem. Hmm. Ze herhaalt dit elke keer als we de keuken inlopen. (in haar keuken mogen we alles koken, behalve vlees, terwijl ze zelf wel vlees bakt...)

We starten met de Braziliaanse kant van de watervallen, ze zijn giga groots en spreiden zich uit over 2 landen. Een ontzettend groen gebied al, en hoppa, dan heb je na zo’n dag 4 stempels erbij in je paspoort. Geinig. De looppaden naar de watervallen zijn erg degelijk. Geen moddervoeten. We zien een paar coati’s en enkele kleine aapjes hoog in de boom. Een toekan vliegt over! De watervallen zijn zo groots, echt bizar om te zien. Echt niet te bevatten. Je voelt je heel klein. Onze camera’s maken overuren. Dag erna de Argentijnse kant van de watervallen. Alsof je naar een andere wereld kijkt, echt bijzonder.