Heuvels van chocola

Op weg naar Tagbilaran, bij de haven leek het alweer als of we gingen vliegen: je bagage wordt op de band gecheckt en alles wordt gescand. Prima hoor. Er was superverse koffie te koop in de vertrekhal en zelfs Hongaarse worsten (?) die er niet smakelijk uitzagen.
Blinde gitaristen vermaakten de wachtenden, een blind massage behoorde ook tot de mogelijkheiden. We reisden van eiland cebu naar Bohol eiland. Behoorlijk wat Koreanen op de boot trouwens. aangezien er de afgelopen tijd 2 boten waren verongelukt in dit land, waren we extra alert toen de boot instapten. Waar zijn de reddingsvesten? Waar is de nooduitgang en kun je de ramen kapot gooien? Het was gelukkig allemaal niet nodig.

Tagbilaran stelde niet zoveel voor, genoeg (kind) zwervers die op blote voeten en sommigen zelfs volledig naakt op ons afstormden. Niet echt een plek om te blijven. bij een fastfoodtent waar we wat gingen drinken liet de bewaker ons binnen. compleet met knuppel en pistool. Daarnaast hield ie ook de tafeltjes schoon. Al snel besloten we te gaan slapen bij het strand in plaats van dit sjemele stadje. met een taxi reden we door het mooie landschap, veel palmbomen, prachtig. Het hostel van onze keuze zat helaas vol, het bleek een drukke periode te zijn in dit gebied.
Bij Cherry's home too hadden ze gelukkig nog een kamer gelukkig. Meteen het zwembad ingedoken, zalig!
Het strand was prachtig, white sand beach. Fashionable voor filipijnse kids om met een speelgoedwapen te zwaaien, sommigen zien er ontzettend realistisch uit...

De volgende dag was het tijd voor wat bezienswaardigheden. De 2 paradepaardjes van dit eiland: Chocolate Hills en het Tarsier sanctuary. Met een gecharterde taxi gingen we op weg.
De chocolate Hills zijn bruin in het droge seizoen, mensen met een levendige fantasie zien het als chocolate Hills vanwege de bruinige kleur... Toch erg mooi landschap. Foto's volgen vast nog wel.
De tarsiers die we vervolgens bezochten zijn alleen te zien in Filippijnen, Borneo en Sulawesi, en wij zagen ze. Schattige beestjes met grote ogen. Ze passen zo in je handpalm.

Na dit alles namen we de boot op weg naar Siquijor, een klein eilandje linksonder Bohol.
Bij de wachtruimte waren er weer blinde artiesten, Maje was er ook aan 't optreden...vrolijk zingend met een gitaar in de hand. We hebben bewijsmateriaal :)
Onderweg, op de boot, konden we skypen, want er was zelfs wifi op de boot! Bijzonder.

Wat weer opvalt in dit land is de kennis van het engels, zelfs kinderen van 4 praten al engels alsof ze er geboren zijn.
Bewaking is dus overal aanwezig, zelfs bij de ingang van een simpele bakkerij...zie je het voor je mam?

De eigenaresse van het hostel op Siquijor had ons uitgenodigd om oud en nieuw te komen vieren, dus rond uurtje of 9 liepen we naar hun huis. Daar was het al een drukte van belang. Ontzettend veel kinderen, niet alleen familie van elkaar maar ook buurtkinderen en vriendjes. Daar raakten we in gesprek met Baby (dat was vast niet haar echte naam maargoed). Haar dochtertje van 3 was verlegen en heel klein voor de leeftijd. Zij is 39 en zei dat dat heel oud is in dit land om moeder te zijn. Een kind heeft ze voor adoptie weggegeven. abortus is hier verboden...Zelfs de arts die eraan meewerkt raakt zijn certificaat kwijt...Haar wens is om voor 2 jaar te gaan werken in Singapore, hopelijk lukt het om een visum te krijgen. Als dat lukt, moet ze de eerste 7 maanden werken om de kosten van het visum en het ticket terug te verdienen.

Het feestje was best geinig, de kinderen deden spelletjes als geblinddoekt elkaar opmaken, met een lepel in de mond een ei vervoeren en als last but not least: een zwartegeblakerde kokosnoot (opgehangen aan een koord, met daarin munten vastgezet) eruit proberen te eten. Genoeg foto's van gemaakt. het was ontzettend leuk om mee te kijken in hun leven. Zo gastvrij!

De volgende dag verkenden we per motortricycle het eiland. Amper toeristen gezien hier. Watervalletje, strand (locals barbequen daar, best druk.)
Wat trouwens wel grappig was, dat meisje van Baby ging de hele dag mee op de motor. Ze zat daar gewoon, en ze ging niet huilen. Ze vermaakte zich met het staren naar haar slippers, het pulken aan haar jurkje en ze was erg lief. Wat nou kinderstoeltje...dat hebben ze niet nodig. Gaat allemaal prima :)

Het sms'en hebben de filippijnse jongeren helemaal gevonden, je ziet ze allemaal met een mobieltje in de hand.