Toeristisch palawan

Na de trekkingsdagen namen we diezelfde avond de nachtbus naar Manilla. Afstand: 350 km en er 9 uur over doen, het werd een behoorlijke rotrit. De airco stond op volle toeren, vaak stoppen ( oh, staat er iemand die mee wil? Stoppen maar en hop on!) 
Uiteraard werden we getrakteerd op actie films onderweg, heerlijk! Al die wapens en dat geknal...dat is echt Azië. 
Slapen is dan lastig...een van de buskruimels sliep in t gangpad, snurkend lag hij op zijn Mickey mouse kussentje, die muis zie je vaak hier! De busgordijnen moesten dicht want anders zou er wel eens stenen kunnen worden gegooid. Mmm.
In Manilla aangekomen waren we echt kapot. Benji, eigenaar van ons favo hostel in deze stad had ons gezegd gewoon langs te komen ook al was t full house, we konden maar beter binnen zijn 's nachts. Dus konden we in de common area zitten. Prima plan!
 
Daarna op naar palawan! Een nieuw eiland. Blij verrast waren we met het hostel in puerto princesa, dat we hadden gereserveerd. Werkelijk een schitterend, rustige locatie met prachtige binnentuin. En alles gemaakt van natuurlijke materialen. 'S Avonds aten we bij ima's, een vega restaurant met heel veel geplastificeerde artikelen over voeding en gezondheid. 
Voor heel palawan kun je alleen in puerto princesa pinnen, dus dat werd een flinke stapel. Aangezien maart veel briefjes van 100 peso kreeg ( waarde ongeveer 1,50 euro) was t een enorme stapel. We wilden t graag omruilen bij een bank. Er was geen rij, je moest steeds een stoel opschuiven. Grappig systeem. Ondertussen vermaakten we ons met de tv die naast de balie stond, een Tell Sell reclame over een kennelijk hemels kussen, de amerikaansheid spatte ervan af.

Met een excursie meegegaan de volgende dag, de sabang underground river was het doel. 
Een grot met 8 km lange rivier erin, ontstaan door langzame erosie van limestone kalksteen. Echt wel interessant om te zien. Bij de ingang zagen we een paar giga monitor lizards, en een slang ( in de grot). 
De lunch die we erna kregen was verrassend lekker. Buko: jonge kokosnoot met een rietje en drinken maar! Superlekker. Verder rijst, kip, vis en salade. Een banaan was t toetje.  (Het eten in dit land is vaak ranzig. Veel vlees dat er niet echt appetijtelijk uitziet. Ook vaak sjemele buffetten. Maar op palawan is er opeens veel vis, echt een verrijking maar ook raar als je bedenkt dat er zoveel water om alle eilanden in dit land is). Na de excursie hebben we een strandhutje geregeld en haalden we rum en Cola, en zijn we gaan borrelen. Tanduay rum is de lokale rum en werkelijk spotgoedkoop. Je betaalt voor een fles maar zo'n 40 eurocent...

Mijn verjaardag vierden we vervolgens in Port Barton, een slaperig lief dorpje zonder veel toeristen. Rieten huisjes, geen lelijke hoogbouw en varkens in de tuin en uiteraard kippen. Lekker in een hangmat en naar de zee kijken. Helemaal prima, en zelfs nog door locals (meiden van ongeveer 14) toegezongen. Uiteraard zongen ze ook 'feels like insomnia'  van Craig David, de grootste hit hier. Best vrolijk nummer. Lady gaga is verder popi jopie en Abba.

Na Port Barton zijn we op weg gegaan naar El Nido, in t noorden. We schrokken van t plekje, wat was dit ont-zet-tend toeristisch! Dat bleek ook maar weer toen we een hostel probeerden te vinden... Overal full of boven ons budget. Uiteindelijk neergestreken bij Gloria's beach cottages, met charmante veranda, direct op t strand, uitzicht op zee. Best aangenaam.

Twee dagen lang hebben we daar islandhopping gedaan, was prachtig. Ook bij een aantal verborgen strandjes geweest, en stranden waar je alleen kunt komen bij low tide. Jammer dat we geen foto's konden maken omdat we erheen gesnorkeld zijn vanaf de bangka. (Google dat woord maar eens).

Oja, de foto's, die volgen...
Meestal gaan we nl op wifi, op de i pod dus dan kunnen we geen foto's plaatsen.