Birma

Jammergenoeg hebben we Birma alweer achter ons gelaten. Ontzettend indrukwekkend waren vooral de locals en hun boeiende, maar vaak ook wel schrijnende verhalen.
Wat ik nog het meest verdrietige vond voor de locals was de electriciteit waar je totaal niet van op aan kon. In Yangon, de voormalige hoofdstad met 6 miljoen inwoners, is pas s' avonds electriciteit, en dan nog valt het geregeld uit. Als het donker wordt komen de kaarsjes bij de kraampjes of in hostels. En dan als contrast de nieuwe hoofdstad, belachelijk grootst verlicht, superdecadent 6 baans wegen totaal verlaten. Het verplaatsen van de hoofdstad heeft waarschijnlijk 250 miljoen dollar gekost... Kennelijk is maar een heel klein percentage van de winkelpanden verhuurd en is het eigenlijk gewoon een spookstad.
Jammergenoeg kon je sommige uitgaven die meteen naar de overheid zouden gaan, niet altijd voorkomen. Soms hadden we een gids die de entrees kon omzeilen en gaven we hem als dank wat geld. Alles liever dan aan die mafketels.

Nog even een verslag: In Kalaw deden we een 3 daagse trekking door de vrij dorre heuvels samen met een 42 jarige Amerikaan die voor zijn lol op vakantie was geweest naar Palestina (!?), een 24 jarige wijsneus uit Finland (hij wist soms teveel voor zijn leeftijd. Over elk land had ie wel een verhaal/ervaring, ook al was hij er helemaal nog nooit geweest) en een meisje uit Duitsland. Soms leek het net Europa met zijn dennebomen. Onze gids was een 18 jarig meisje. In totaal bezochten we 4 hilltribes en sliepen we 1 nacht in een mooi houten klooster, waar we al om 5 uur werden wakker gezongen door het bidden van de veelal jonge monniken. De andere avond sliepen we in een homestay en gingen we op bezoek bij de buren, die ons ontzettend aardige toeristen vonden. Ze vonden mij heel schattig en mooi :) en keken steeds naar me. Volgens hen leek ik op een Birmese. Grappig, in de Filipijnen ben ik ook al door een local als local bestempeld.
Toen we weggingen zeiden ze dat we snel nog eens moesten langskomen. Door het stoffige trekkingsgebied kwam er zodanig veel stof in de schoenen dat ik uiteindeijk 7 blaren had. Nog nooit zoveel blaren gehad, helaas waren we toen pas op dag 2...de laatste dag van de trekking kwamen we bij het beroemde Inle Lake uit en stapten we in een smal bootje waarmee we over het giga meer raasden, waarna we in Niaung Shwe sliepen. Daar bleek een wijngaard te zijn dus dat leek ons wel wat.
Met huurfietsen zijn we op pad gegaan, erg leuk om weer eens op een fiets te zitten! Af en toe zag je een brommer, tractor of auto voorbij komen of een man met een waterbuffel.
Zo vaak in dit land roepen ze enthoustiast: Hello!!!
Bij de wijngaarden kon je 4 soorten wijn proeven voor een dollar, dat smaakte erg lekker! En dat om 11 uur in de ochtend...

Diezelfde avond namen we een nachtbus naar Mandalay, een flinke stuiterrit van 9 uur. Helaas was het weer ijskoud in de bus, waarom moet de airco in Azie altijd om -20??
Midden in de nacht kwamen we aan, en hadden bedacht om meteen door te reizen naar Hsipaw, jammergenoeg moesten we wel even naar een ander busstation, erg handig weer.
De 2e busrit was prettiger omdat we om 9 uur vertrokken en je prachtig uitzicht had, het leek een beetje op Yunnan, China. (wat er naast ligt)
Dor, steil, verlaten, soms een paard en wagen.
In Hsipaw zijn we naar een hotspring gewandeld, we kwamen langs kleine dorpjes, geheel afgesloten van de boze buitenwereld, met strohutjes, kippen en buffels op hun erf. Alsof je vele jaren teruggaat in de tijd. Elektriciteit werd opgewekt door een watermolentje. Bij de hotspring waren wat toeristen en ook locals, ze poetsten zichzelf lekker schoon, ook de kleine puppy werd flink schoongeborsteld.

Mandalay was daarna aan de beurt, een drukke stad met veel brommers (in Yangon zijn deze verboden, heel maf). Die avond bezochten we een show van The Moustache Brothers. Alleen toeristen mogen nu nog maar hun show zien, en ook alleen maar in hun eigen huis, locals kunnen worden gearresteerd als men dit ontdekt.
De 3 comedians hebben een keer een grap over de regering gemaakt en 1 van hen is toen voor 7 jaar de cel in beland. Er is zelfs in de film 'About a boy' een scene over, dat dat is gebeurd.
Na de protesten in 2007 zat 1 van hen 53 dagen in de cel, elke nacht werd ie wakker gemaakt en vroeg men hem of hij de monniken opdracht had gegeven om te gaan protesteren. Ze konden niet geloven dat de monniken het zelf hadden georganiseerd. Er werd tijdens de show veel verteld over de regering en hoe rijk ze zijn, veel trieste verhalen helaas. In dit land mag niet in het openbaar de politiek bespreken, 3 jaar cel...
Tijdens de show die 1,5 uur duurde, viel de stroom 4x uit...

De gids die ons in Mandalay vergezelde, had chemie gestudeerd, maar wilde absoluut niet voor de regering werken en leide nu toeristen rond. Hij vertelde dat toeristen hem hoop gaven, dat wij het land bezochten en aanhoren wat er allemaal gebeurt. Soms keek hij een beetje achterdochtig om zich heen, bang dat iemand hem zou horen.

De rit van Mandalay naar Bagan was behalve stuiterig, ook maf. Het leek wel woestijn, enorme zandvlaktes, cactussen. Bagan was de plek voor tempels. Hoeveel is onbekend, als je 3 locals vraagt, krijg je 3 verschillende antwoorden: 2200, 4000, 8800. In elk geval veel dus, we hebben ze bezocht (niet allemaal uiteraard) met paard en wagen, en de dag erna op de fiets. Bij een lunchtentje heeft de ober mij van traditionele make up voorzien, de meeste vrouwen en kinderen (soms ook mannen) dragen dit elke dag. Het wordt gemaakt van sandalwood, een soort hout, wat men vermengt met water. Het is naast bescherming tegen de zon ook verkoelend, hip en tegen onzuivere huid. Ze smeren het vaak als grote rondjes op hun wang, soms ook als brede streep.
De wat oudere duitser die we spraken bij het hostel zei dat ie het goed vond voor jongelui om veel te reizen. Zo kun je verschillende levensopvattingen overdenken. Als hitler dit ook had gedaan had het er allemaal heel anders uitgezien, zo zei hij!

Na Bagan werd het tijd voor ontspanning op het strand van Chaung Ta, de rit erheen was nog even afzien. Dan pak je even een busje ( van 14 uur) vervolgens weer naar een ander bussation (30 km verderop) en nog een busje van 7 uur, ongelofelijk. We raken er steeds meer aan gewend,voor zover dat kan.
Gelukkig werden we wel getrakteerd op een schitterend uitzicht, veel groen, palmbomen en rijstvelden. Prachtig.
Met een local en zijn vriend bezochten we een paar dagen later een ander strand wat nog mooier zou zijn. Omslachtig was het wel om er te komen, we vertrokken bij hen achterop de scooter op weg naar het haventje. Daar stapten we het kleine houten bootje in, samen met erg veel locals, plus een aantal scooters. Tot je knieen het water in, om er in te stappen. En dat dus 3x. De gids zei: my country is nog improving....
Ook hij had gestudeerd (civiele techniek) en weigerde om voor de overheid te werken. Hij zou dan maar 20 dollar per maand verdienen. Dus nu repareert hij tv's en leidt toeristen rond.
We luisterden naar zijn boeiende verhalen. Er zijn veel locals die proberen stiekem een ander land in te komen om daar te gaan werken, bijv. Singapore of Maleisie. Overland, want vliegen te duur.
Best treurig.
Een mobieltje of telefoon kost 150 dollar, een godsvermogen voor hen, daarom zie je in steden overal tafels met telefoons, als telefooncel zeg maar, maar prive bellen kan niet, want er zit een verkoper bij natuurlijk.
De benzin is 500% duurder geworden (vandaar de protesten in 2007) en mensen die 2 dollar per dag verdienen moesten ineens 0,50 betalen voor de bus naar werk. Niet in verhouding natuurlijk.
Auto's, de goedkoopste, zijn 20.000 dollar. Onbetaalbaar dus.
We bezochten zijn grootouders die op 1 van de ielanden woonden, lieve mensen die heel gezond aan de kust leven, veel fruit en vis. We kregen een tros bananen mee, groeit natuurlijk in hun tuin.
Het leukste was nog wel achterop de scooter, haren in de wind, langs buffels en palmbomen.

Wat ogevallen is in Birma zijn het aantal monniken, echt overal. Bij grote gezinnen sturen ze meestal 1 van de kinderen naar het klooster om monnik te worden aangezien ze niet voor alle kinderen kunnen zorgen.
De mensen met traditionele make up, het temperamentvolle volk, witte auto's (goedkoper), meeste mannen in longgys (sarong), electriciteit die elke keer weer uitvalt, en voor hoelang is onduidelijk. Overal zijn teashops waar de thermoskannen vol thee voor je klaarstaan, je hoeft alleen maar een kleine snack te bestellen, bijv. een bananenroti of een samosa.

Birma is echt een aanrader. Indrukwekkend en bijzonder vriendelijk. Je gaat in de tijd terug.