Walvishaaien,sneaky geld wisselen & ontbijt op bed

Alweer lang, heel lang geleden waren we in Il Nido voor het islandhoppen. vervolgens zouden we die avond om 12 uur de boot nemen naar Coron. Het plan was een cargoboot te nemen, is weer eens wat anders! Een uur van te voren mocht je de boot in, maar bast lastig als er nog geen boot in zicht is. Dan maar afwachten met vooral locals dit keer. De toeristen nemen de duurdere optie, bijna 3x zo duur. Tja, toch op budgetreis...
Zo werd het later en later...en nog veel later. Plots viel het licht op straat uit! De electriciteit is hier finished om 2 uur omdat het op een generator werkt. Meteen zie je de duizenden sterren, een schitterend gezicht. De uren vlogen voorbij en langzaam werd het weer licht. De hanen begonnen weer te kraaien, naast ons stond een grote tas, daar kwam ook dat geluid uit...
Kennelijk komt de boot soms gewoon niet opdagen. Die pech hadden we net, maar laat was ie dus wel. Rond 6 uur was ie er, dik 6 uur vertraagd.
Er waren 2 etages op de boot, bovenin alle passagiers, onderin alle goederen. Er stonden bunkbeds voor ons klaar, strak naast elkaar. Het lag nog best oke. En meteen ontbijt op bed :)
Een bordje rijst, een (heel zouten) visje en een ei. Gelukkig geen balut! De locals kwamen goed voorbereid. Enorme tassen met kussens, dekens en veeeeel voedsel. De meesten van hen reisden helemaal door tot aan Manilla, een tijdsbestek van maar liefst 36 uur. Onze rit zou zo'n 8 uur in beslag nemen. Complete koelkasten en tv's werden ingeladen. En ongelofelijk veel kratjes frisdrank. Elk kratje werd 1 voor 1 aangepakt, wat een karwei zeg! Dat kan ook anders zou je denken. Om half 2 waren ze pas klaar met inladen... Ik nam even een kijkje beneden op de boot, bij het inladen. Daar bleek het een heksenketel. Jongens laadden de kratjes in door het luik, een man spoelde de wc ruimte met water, een vrouw daarnaast zat op de grond de was te doen en een haan stond kukelend daarnaast, hinkend, want met het bekende touwtje om de poot vastgebonden. Naast hen 3 enorme witte bakken waar het water uit overstroomde, geen idee wat daarin zat. Het was een gek gezicht in elk geval. Maar liefst 14 uur later dan het plan zijn we uiteindelijk vertrokken. De aziaten blijven kalm.
Wat is dat toch met Azie en schietfilms? Ook op de boot keek men 3 schietfilms, alleen de mannen kijken meestal.

In Coron hebben we 2 duiken gedaan in de Japanse scheepswrakken die er gezonken zijn tijdens de 2e wereldoorlog. Dit was best spannend omdat je met een zaklamp duikt aangezien sommige plekken onder water, in het wrak, erg donker zijn.En je door kleine doorgangen heen duikt. Dan is het onmogelijk om niets met je benen per ongeluk aan te raken. Het wrak is erg scherp dus je verwondt jezelf makkelijk. Onze divemaster was niet ontzettend oplettend en voor we het wisten moesten we allebei buddy breathing doen. Niet zo prettig...
Toch hebben we prachtige vissen gezien, ook enorme scorpionfish. Na de duik hebben we ons rattenhol laten repareren. Onze kamer had namelijk 2 best grote gaten in de rieten muur en we hadden 's nachts al dierengeluid gehoord, dat het meest op ratten leek. OP het vliegveld van Coron, de volgende dag, moesten we op der weegschaal. Wat nou als je moddervet bent? Mag je dan niet mee?? Omdat ze geen scanband voor de bagage hadden moest iedereen zijn koffer laten nakijken. Wat een werk!

We vlogen terug naar Benji, in Manilla. Net op het moment van vertrek naar een duikwinkel in deze maniakale stad, kwamen we hem tegen en toen hij hoorde van ons plan om wat duikbenodigheden te kopen tipt hij ons met een duikshop die flinke sale had. Wat bleek, bijna alles was 55% korting. Dus nu hebben we ons eigen duikschoenen, masker en snorkel. Erg prettig. De verkoopster geloofde haar eigen ogen niet, zo goedkoop was de rekening. Ze vertelde dat ze normaal voor dit bedrag 1 masker verkocht.

De volgende vlucht volgde alweer snel, de dag erna, op naar Legaspi. Zuid Luzon regio. Tijdens de landing zag je onwijs veel palmbomen en zooooo mooi groen. Oook kom je de vulkaan Mayon al goed zien. Tijdens de jeepneyrit naar Donsol zag je honderden groene rijstvelden. Zo prachtig felgroen, het spatte er bijna vanaf.
Donsol was de pelk om met walvishaaien te zwemmen, 's werelds grootste vis, ongevaarlijk voor de mens.
Met een boot, nog wat toeristen en een paar bootkruimels gingen we op pad. De kruimels keken goed om zich heen, plots zag iemand er een. Dus zwemvliezen om de voeten, snorkel op en het water in. Alleen zijn enorme staart zagen we toen. Het beest werd geschat op 9 meter lengte. Dat kun je je toch amper voorstellen.
De tweede haai die we van dichtbij meemaakten was een betere ervaring, echt ontzettend close, leek maar 1 meter afstand, we zwommen ernaast, het zag er spectaculair uit! Al die mooie witte spikkels bovenop, best indrukwekkend.

De dag erna hebben we een heerlijk verfrissende hot spring bezocht, geen enkele toerist te bekennen, altijd bijzonder. Ik kletste met een groep kids tussen de 10 en 15, allen meiden, ja er was 1 jochie bij, maar die was gay, zo vertelde hij. Tja.
'Your husband is very handsome', zei hij tegen me, en' You have a son? Why not?'
Tja, in dit land tel je ECHT niet mee als je geen babies hebt, ontzettend katholiek hier.

Bangkok was de volgende bestemming, vandaaruit kun je dan naar Birma vliegen. Niet vervelend om weer in de hoofdstad van Thailand te zijn. We regelden er het visum, gingen shoppen en naar de film, en Wessel probeerde een gefrituurde krekel.

Nu zijn we in Birma, het land waar we eigenlijk al in 2007 heen wilden. Maf om er dan toch te zijn, eindelijk. Wat opvalt na 2 dagen te hebben rondgedwaald in Yangon, is de mannen in sarongs, vrouwen en kinderen dragen bijna allen witte make up, en de telefoontafels op straat, waar men kan bellen.
Je komt er weinig toeristen tegen, jammer genoeg veel oudere mensen die in pakketreizen gaan, dat geld gaat dus allemaal naar de overheid...
Wat trouwens erg spannend was, bleek het geld wisselen. In Bangkok hadden we dollars geregeld, (in dit land zijn geen pinautomaten en je moet met dollars aankomen, en er zijn regels aan verbonden: ze moeten superschoon, ongevouwen zijn, en kennelijk alleen 100 dollar briefjes worden geaccepteerd bij het wisselen). Nu gingen we deze dollars omwisselen in Kyat, hun geld. Maar wie moet je geloven met de wisselkoers? Kennelijk zijn er veel foute mannetjes die op straat geld willen wisselen..dus we werden er helemaal zenuwachtig van. (Het gaat toch om veel geld, je moet voor 23 dagen lang geld hebben) Het leek net of je iets heel fouts aan het doen was, omdat degene die ons aanspraken, dit op zo'n zachte sneaky manier deden. 'You, change money?'
Uiteindelijk is het allemaal gelukt, en hoorden we van andere toeristen dat we een heel goede deal hadden gesloten. Maar denk je even in: 100 dollar is dus 101 briefjes van 1000 kyat. Kun je je voorstellen hoe dik het pakket geld is als je voor 23 dagen geld gaat omwisselen?
Als je een budget van 60 dollar per dag rekent?? hahah.
Behoorlijk dik...Je voelt je ontzettend rijk met zo'n bak geld, nog afgezien van het idee dat de meesten in dit land zo'n 200 dollar per jaar verdienen. Tja.