confetti en cocaleaves

Potosi ligt op 4070 meter hoogte, en is daarmee de hoogste stad ter wereld. Via een erg mooie route bussen we er naar toe. Marianne en ik bekijken een film over de mijnwerkers in deze stad. De mijnen liggen op 4300 meter hoogte. Ongelofelijk, de omstandigheden waarin zij werken. Ook kinderen werken er, bijvoorbeeld omdat papa is overleden, en zij nu de kost moeten verdienen en zodat ze evengoed naar school kunnen. De hoofdrolspeler in de film is 14 en werkt al 4 jaar in de mijnen. Hij wil studeren vertelt hij, zodat hij straks leraar kan worden en de mijnen uit kan. Uren achter elkaar werkt hij, en erna door naar het klaslokaal, waar hij probeert geheim te houden waar hij daarvoor is geweest. Gevaarlijk is het zeker. Men kauwt op coca bladeren tegen de honger en slaap. En de hoogte uiteraard. Door de asbest en silica stoffen in de mijn worden mijnwerkers meestal niet ouder dan 40 jaar. Erg triest en indrukwekkend.

Als we ronddwalen, word ik in een winkeltje versierd met confetti, voor carnaval. De locals hebben er zin in! Ze lopen over straat met giga waterpistolen, en waterballonnen, klaar om iedereen nat te maken. Ook wij moeten er aan geloven. In het begin geinig, maar op een gegeven moment ben je er wel een beetje klaar mee. Als je constant moet oppassen voor vliegende ballonnen, zo’n ballon komt echt behoorlijk hard aan, zeker in je nek bijvoorbeeld. Pijnlijk. Een brildragende vrouw wordt bekogeld en haar montuur vliegt een meter verderop op de grond.

Sucre dan, ook daar barst carnaval los. Lastig om een lunchplek te vinden, veel is gesloten. Dan maar lekker spaans oefenen op het zonnige dakterras van het kleurrijke hostel. Na deze stad nemen we alweer afscheid van Marianne, zij reist een andere kant op. In de bus naar Santa Cruz ontmoeten we 2 nederlandse jongens, waarmee we de hele rit gezellig kletsen. Daar aangekomen waarschuwt de eigenaar van het hostel ons voor de verf die men hier spuit ipv onschuldig water. Hmm...De trottoirs blijkt inderdaad bezaaid met kleurenverf. Vandaar de auto’s hier. Men heeft ze ingesmeerd met zand, zodat ze niet worden besmeurd. Het ziet er maf uit.

Al snel besluiten we naar Samaipata te verhuizen. We delen de auto met de 2 jongens en een Deense meid. Dat is proppen, maar het past net. De rit is amazing, echt supermooi.
Hostel El Jardin van een belgische Viggo Mortensen lookalike blijkt helemaal geweldig. We kiezen dit keer voor een eigen minihuisje, echt cute. Met een trapje kom je boven, het huisje is helemaal rond en boven is het slaapdeel, met ronde kleine raampjes voor stargazing. Lief. Je kijkt uit op de prachtige bloemrijke tuin. Er zitten allemaal creatieve details aan het huisje, in de muur zijn flessen verwekt, die in de badkamer als tandenborstel houder dienen. Geweldig! Het plaatsje is ook ontzettend schattig, kneuterig, maar helemaal goed.

Met een fijne gids gaan we wandelen door het cloudforest in Amboro NP. Hij is bioloog en kan ons veel vertellen over de planten die er groeien. Zo zien we een anijsplant, waar we later op de dag anijsthee mee maken, heerlijk. En we zien verschillende soorten eucalyptus. Dat ruikt zo lekker! Ook een citroenplant waarmee je muggen op afstand houdt. Dat vind ik zo geweldig aan de jungle, het staat vol met planten waar je iets mee kan.