Entonces...

Na een bezoek aan een giga pre inca rock van 240 meter breed, El Fuerte, wat niet zo boeiend is, (misschien omdat we geen gids nemen), reizen we door naar Cochabamba, waar we een cable car nemen naar het grootste Jezus beeld van Zuid Amerika. Zoals in Rio, maar dan nog hoger.

La Paz. We lunchen bij couchsurfers. Zij is Argentijnse, hij komt uit Litouwen. Het blijken onwijs leuke mensen te zijn. Ze vertellen dat de Bolivianen raar zaken doen. Als je ergens bijvoorbeeld een fles wijn koopt, en je besluit er toch opeens 2 te nemen, dan willen ze dat liever niet. Heel maf. Anders zijn ze klaar voor de dag met verkoop. Gek he.
Ook vertelt ze dat veel ‘zielige’verkopers goudstaven onder hun wijde rokken dragen. Stiekem zijn ze dus niet zo arm als ze eruit lijken te zien.
Tomas is fotograaf en we bekijken wat van zijn werk. Echt supergave foto’s. Krijg er inspiratie van! Als we teruglopen ga ik meteen aan de slag met de camera.

In deze stad, waar we ons trouwens veilig voelen, zijn veel schoenenpoetsers. De meesten dragen een bivakmuts, omdat ze niet herkend willen worden, aangezien ze zich schamen dat ze zo hun geld moeten verdienen.

Op de zebra paden huppelen mensen gehuld in zebrapakken over de weg, een soort campagne om de locals te leren dat het van belang is te stoppen voor zo’n pad.

We eten bij een indiase tent, waar je pittige vindaloo kan eten. Als het je lukt om het helemaal op te eten, krijg je een shirt, met daarop de tekst: ‘I survived the world’s most dangerous vindaloo’. Uiteraard probeert Wessel dit, en is hij nu een shirt rijker. Een tweede nieuwe shirt krijgt hij na een fietstocht over the worlds most dangerous road. Ik durf het niet aan, suf misschien, maar in de tussentijd ga ik thee drinken met een local couchsurfer, een hele vrolijke meid. Elke zin begint ze met: ‘I tell you...’

We bezoeken Tiwanaku, pre inca gebied. Best aardig, maar vooral door onze leuke gids is het een leuke dag. In onze groep ook een australische vrouw, ze vertelt dat ze een paar maanden hier rondreist, en haar koe bij haar zus achtergelaten. Hilarisch.

Met David, een 29 jarige gids gaan we op pad. We gaan een trekking doen van 57 kilometer. Bij de start van de trek heeft het gesneeuwd. Een dik pak sneeuw! Het eerste deel lopen we dus door de sneeuw, lang geleden! Moeite met ademen! We zitten dan ook op zo’n 4800 meter hoogte. De trek, die 3 dagen duurt en vrijwel constant omlaag gaat, is ontzettend afwisselend qua natuur. Eerst rotsachtig gebied, later zie je een cloudforest om je heen. Tropisch. Erg mooi. Ook veel lama’s zien we. Geweldige dieren. Twee dagen hebben we prima weer, laatste dag helaas alleen maar regen. We rennen dan bijna over de paden, zeiknat arriveren we het einde van de trek.

Met een klein militair vliegtuigje van TAM, vliegen we naar Rurrenabaque. De vlucht is onwijs gaaf. Omdat La Paz zo hoog ligt, (3800 meter) ga je niet zo heftig omhoog bij het opstijgen. Dat voelt maf. Net voor de landing zie je de prachtige jungle liggen, zoooo mooi. Bij het uitstappen voel je meteen de klamme hitte, heerlijk. Wel gek, er is alleen een airstrip, met een busje worden we naar het plaatsje gereden.

We regelen een pampas tour. Met 2 wat oudere Zweedse vrouwen en 4 jonge deense meiden gaan we op pad. Een sjemele jeep, die na een tijdje een lekke band heeft. Vervolgens een smal bootje in, er zijn klapstoeltjes in bevestigd. Geweldig. We varen over de rivier richting onze lodge, weelderige natuur om ons heen, vol roze en gele bloempjes. Mooi zeg...
Onderweg stoppen we om een capybara te bekijken, nooit geweten dat ze zo groot zijn! De lodge is op palen gebouwd, vrij idylisch. Er is ook een hangmatkamer, waar iets van 12 hangmatten in een cirkel hangen, gezellig. We spotten pink river dolphins, een grote uil, aapjes, kroko’s , toekans, echt ontzettend gaaf. Als we na 3 dagen terugrijden naar Rurrenabaqua zien we veel vrolijke varkens onderweg. Wat een leuke beesten.
Onze vlucht terug. Nog nooit zo dichtbij een landend vliegtuig gestaan! Echt maf. Het vliegtuig rijdt langzaam over de simpele airstrip en het einde van de vleugel hangt bijna boven ons. Terug naar La Paz.

Copacabana dan. Locals versieren hun auto met bloemstukken bij de cathedraal, deze worden gezegend, om een veilige rit te hebben. We nemen een boot naar Isla del Sol, dat ligt in het Titicacameer. Het is het grootste meer van Zuid-Amerika, met een oppervlakte van 8340 km². we kiezen voor het noorden op het eiland. Dat schijnt minder toeristisch te zijn. We checken in bij een mini hospedaje, de gastvrouw is schitterend gekleed in felgekleurde kleding. Overal lopen dieren rond, ezels, geiten, schapen en runderen. Een gezellige dierenboel. We wandelen naar de inca ruines, best pittig, want weer op flinke hoogte, en dan omhoog lopen is vermoeiend. Het uitzicht over het meer is waanzinnig.

Ook besluiten we te slapen op het zuider deel van Isla del Sol. Hier zijn net wat meer eetgelegenheden, waar je lekker kunt genieten van het uitzicht over het water. Nog steeds vrij rustig hier. Met een groep reizigers varen we met een boot van de hosteleigenaar naar Isla del Luna, waar we bij een ruine een aantal rare lui zien. Ze staan in een cirkel om hun leider heen, in het frans schreeuwen ze om de beurt: ‘Je me limpio!’ Ik maak me schoon, i heal meself. De leider buldert steeds (tegen 1 van de deelnemers): ‘Mas fuerte!!!’ Vage bedoeling. Verderop staat een groep, vooral ouderen, met elkaar hand in hand. Beetje zweverig gedoe hier. Lijkt wel alsof dit eiland het aantrekt!