Cusco, ceviche, Cañon del Colca en condors

De chauffeur in de bus van Copacabana naar Peru draagt zwarte handschoentjes, alsof ie gaat racen. Gelukkig rijdt ie niet al te hard. We zijn op weg naar Puno. De grensovergang verloopt prima. In Puno nemen we een boot naar Uros, de floating islands in Lake Titicaca. Deze eilanden zijn helemaal van riet gemaakt. Kleine groepen mensen wonen op elk eilandje, drijvend op grote blokken zand. De huizen, boten en meubels, werkelijk alles is van riet gefabriceerd. Ook de grond, je loopt over riet. Het wiebelt best wel als je erover loopt. Bij aankomst is er een hele presentatie over de bouw van de eilandjes en proeven we een stuk riet wat net uit het water is gehaald, waarmee men alles in elkaar knutselt. Fascinerend, en best lekker knapperig eigenlijk! Soort van bosui lijkt het. We proeven ceviche, verse rauwe vis, gemarineerd in limoen juices, wat ontzettend smakelijk blijkt.

We reizen naar Arequipa, ongelofelijk hoe vies het bij de bussen op het station stinkt! Als we naar onze bus lopen staat de buskruimel tegen het achterwiel aan te piesen. Tja.
Het hostel is erg fijn, mooi koloniaal, kleurijk gebouw. De stad is echt mooi, gave gebouwen. Prachtig.
Als we een kijkje nemen bij de plaza, blijkt dat er een grote demonstratie is. Het heeft te maken met een mijnproject met koper. Mensen uit de valley in het zuiden van de stad zijn bang voor vergiftiging van de rivier. Door gevechten met de politie zijn er kennelijk al 3 locals overleden! De mensen schreeuwen en er branden kaarsjes.

De Cañon del Colca dan. Honderd kilometer lang en na de Cañon del Cotahuasi (ook in Peru) de diepste kloof ter wereld. Om 3 uur s’nachts worden we opgepikt. Wat een tijd he...
Nog even in de bus proberen te slapen, lukt niet echt. Er is sneeuw gevallen onderweg! Onze groep bestaat uit een jonge Zweed, 2 amerikanen, 4 jongeren uit Engeland, waarvan 3 Sri Lankees zijn. Zoals zoveel andere groepen bezoeken we de plek waar je condors kan spotten. Wow, we zien er best veel. Wat zijn ze gigantisch zeg. Ze hebben een spanwijdte van 3 meter. Ongelofelijk.

Vervolgens begint onze trekking. Onze kruimelgids heet Roy en legt alles uit aan de hand van: ‘Why...? Because....’.Hilarisch! Het uitzicht tijdens deze wandeling, waarbij we vooral omlaag gaan, is spectaculair. Wow. Je voelt je nietig hier. Onderweg komen ezels voorbij, ze dragen spullen voor de locals. Die lieve ezels!! Ze kijken zo zielig, en ze zien er super cute uit! Ik wil ook een ezel in mijn tuin! (al heb ik natuurlijk helemaal geen tuin, maar dat terzijde.)
We wandelen in een aardig tempo naar beneden, waar de oasis is, en onze slaapplek. Simpele rieten hutjes, maar best prima. En... er is een zwembad!
Na een heel vroege nachtrust, weer om half 4 het bed uit. Heel vroeg dus....in het pikkedonker ga je lopen, niet echt een aanrader. Koud en je ziet niks. Je kan niet zonder zaklamp.Het is best een pittige wandeling, want je gaat nu flink steil omhoog. Je denkt dan wel: ‘Wat doe ik hier, in het midden van de nacht?’ Toch komen we nog meer wandelaars tegen. Een gezinnetje, de vrouw heeft een draagzak op d’r rug met 3 kleine katjes erin. Je vraagt je af wat dat soort mensen in het midden in de nacht hier doen. Ik bedoel, wij starten zo vroeg omdat er vandaag verkiezingen zijn, en de locals moeten op tijd terug zijn.

Over de verkiezingen gesproken, we horen van locals dat er uiteindelijk 2 partijen over blijven, en deze zijn beide heel slecht.Ollanta en Keiko (dochter Fujimori). Het schijnt dat vooral de (vele) arme mensen op deze partijen stemmen, en in juni zal blijken wie er wint. Elke local vreest echt voor de uitslag, en voor het effect wat het op dit land zal hebben. Je hoort meerdere mensen echt zeggen, dat het dan finished is, voor Peru. Dat veel mensen zullen emigreren. Triest om te horen, ook dat ze er niks aan kunnen veranderen.

‘Vamos!’ Roepen de locals in de bus naar Cusco, ongeduldig stampen ze met hun voeten op de grond van het voertuig. De bus vertrekt te laat. De couchsurf in Cusco valt een beetje tegen. De jongeman blijkt niet thuis, zijn zus wel, maar het voelt aan als een hostel. Er slapen nog 5 andere toeristen en er hangt een box voor donaties. Voor het watergebruik. Maffe bedoeling, want couchsurfing is bekend om het niet commercieele. Het gaat om gratis slapen, maar vooral om een sociale ontmoeting. Deze man wil dat je met zijn agency naar macchu Piccu gaat. Voor hem is het dus meer een manier om zaken te doen.

In Cusco lopen we wat rond, en zien we opeens een hele bonte optocht van dansende locals. Mooi om te zien. Later blijkt dat zo’n dansje ‘gewoon’ kan plaatsvinden omdat er iemand een baby heeft gekregen of een nieuwe baan. Noem ‘t. De dansers zijn prachtig gekleed, uiteraard ook mogen de bolhoedjes die zo typisch zijn hier, niet ontbreken. Overal in Peru kom je de mooie oude kevers tegen. Kennelijk kosten ze maar 800 dollars, ik zou er zo eentje willen aanschaffen, maar de invoerrechten in NL zullen niet misselijk zijn lijkt me zo.

Met een veel te grote groep van 30 personen gaan we op pad naar de Sacred Valley, buiten Cusco. We zien de 3 ruines bij oa. Ollantaytambo en Pisac. Onze gids gebruikt helaas een vlaggenstokje om op te vallen. Ik hou daar niet zo van, zo’n giga groepen. Maar ja. Dit hadden we via onze couchsurfhost geregeld. Elke keer als onze gids Jenny iets in het spaans had uitgelegd, zei ze erna in het engels: ‘As i was saying...’ Grappig. We zien een naakthond, dit ras is typisch Peruaans, veel locals vinden ze lelijk.

Wij besluiten om heel lui naar Macchu Piccu te gaan, vooral omdat de prijs voor de trekking zo’n 500 dollar kost. Belachelijk hoog, vinden wij. We nemen de trein naar Agua Calientes, en dan een bus naar de entree. Lekker relaxed, en de treinrit is fantastisch! Geweldige uitzichten, langzaam arriveer je in de jungle. Fantastisch. In de trein (waar trouwens best wat jongeren in zitten, niet alleen oudere mensen) kletsen we met de mensen tegenover ons, een paar koreaanse meiden en een amerikaan, die indier is.
De koreanen vertellen ons weer absurde verhalen over hun land. Noord Koreanen mogen niet reizen, en zuid koreanen mogen de noord koreanen niet bezoeken. Belachelijk! Haar opa heeft zijn dochter al 30 jaar niet meer gezien hierdoor. Ongelofelijk krankzinnig verhaal.

Als we in Agua Calientes om 04.45 naar de bushalte lopen voor de bus naar Macchu Piccu, staat er al een onwijs lange rij! De rit gaat flink omhoog, en bij de entree regelen we een toegang tot Huayna Picchu, de berg achter de ruine. Er mogen 200 bezoekers om 7 uur naar toe, en 200 om 10 uur. De tocht omhoog is erg pittig, en het is heel mistig. Je ziet helemaal niks om je heen, dus ik denk: ga je nu voor niks dat hele stuk omhoog? Boven aangekomen moeten we nog even geduld hebben, en dan, heel langzaam, wordt het een beetje helder. Beneden kijken we naar de ruines, in de regen. Er zijn ook lama’s! Ook een mini!