Lorana Rapa Nui!

Een politiehond snuffelt aan Wessels backpack, als we landen op het vliegveld van Santiago, Chili. Ik vind het maar eng. We gebruiken altijd een hoes om de backpack die op slot gaat, dus er kan niks vreemds ingestopt zijn. Een douanier vraagt of er eten in zit, eh.. ja, vers brood. Ze stelt voor om het te declaren, zodat we geen boete krijgen. Chili is heel streng wat dat betreft.

In Santiago kunnen we weer terecht bij de cs’ers van 3 maanden geleden. Nadat we de sleutel opgehaald hebben, stappen we het appartement binnen. Een uitstekende gelegenheid om een aantal onwelriekende onderbroekjes te wassen. We doen een dutje, en ’s avonds kletsen we bij met Tito en Maria, lieve mensen.

De vlucht van Santiago naar Paaseiland is luxe, een eigen scherm, je kan je eigen film kiezen. Ik geniet van een interessante film over verschillende klasses in Peru, een arme butler bij een rijk gezin, hij smeert stiekem cremes van de vrouw des huizes op zijn gezicht, ontzettend aandoenlijk.

En dan landen we op Paaseiland! Je voelt meteen de tropische warmte als je uitstapt, heerlijk. De zon schijnt. We krijgen een verse bloemenketting van de hostel manager. Eerste nachtje slapen we in een ander hotel dan gepland, voor het eerst tijdens onze reis is er een overboeking. Drie boekingen op 1 kamer! Dit hotel is echt suf en het lijkt alsof we de enige gasten zijn. Maar er is wel een Polynesische ladyboy, geweldig!

Onze eerste tour met vooral veel ouderen, valt letterlijk in het water. Bijna de hele dag regent het flink. Erg jammer. Onze gids is hier geboren, ze heeft een sterke oogopslag en spreekt prima engels. De enorme beelden van de hoofden zijn geweldig om te zien in het echt. Zo groots, ongelofelijk hoe ze zijn gemaakt, ze zijn immens zwaar. Het blijft een mysterie, ondanks dat er verschillende onderzoeken naar zijn gedaan. Hoeveel er zijn is onbekend, de een zegt 900, de ander 4000.

‘s Avonds ontmoeten we bij ons gereserveerde hostel interessante reizigers. Onder andere een homostel uit San Franciso met kind, ze zijn een jaar op reis, elke maand wonen ze op een andere plek ter wereld. Het jochie (11 jaar) is erg wijs, hij wordt tijdens deze reis door zijn ouders opgevoed, dat mag in Amerika. Als we dachten dat wij veel apparatuur mee op reis hebben, maken zij het helemaal bont. Met drie personen hebben ze maar liefst 4 laptops, een e-reader, 2 iphones, 2 ipods en een ipad. Uncroyable.

We wandelen naar de Rano Kau vulkaan. Een mooie route. Onderweg wat korte buitjes. Koeien dwalen rond in het prachtig groene landschap.
Bij het postkantoor halen we de stempel van Paaseiland, een tekening van de paaseiland hoofden eigenlijk. Fantastisch!! (met de Macchu Piccu stempel de enige 2 echte tekening-stempels in ons paspoort, dat nu al behoorlijk vol is).

Het museum over Paaseiland is erg interessant, helaas gaat het al snel dicht, dus we gaan op een terrasje een drankje drinken. Uiteten doen we hier niet, het eiland is door z’n enorme afstand van het vasteland (4000 km) een beetje prijzig. Logisch dat je veel meer betaalt hier. We hebben een paar kilo aan etenswaren meegenomen, en koken elke avond in de keuken van het hostel.

Het is fascinerend om te bedenken hoe men hier leeft. Op het eiland wordt nog steeds het ruilsysteem gehanteerd. Met ruilt bijvoorbeeld 2 kippen voor 1 vis. Een keer per week komt er een boot vanuit Santiago langs met benzine. Een keer per jaar (!) komt er een boot voor het afval. De rest wordt verbrand.

Het is zo prachtig hier, zo groen, tropische bloemen, palmbomen. Soms doet het denken aan Nieuw Zeeland. I love it! Dit eiland is 173 km2, de locals zijn relaxed, trots en gelukkig. (Met de terugvlucht zie ik een boeiende reportage over de locals, echt een aanrader. Er wordt ook verteld dat veel locals wel eens naar Santiago gaan, maar na een paar dagen weer terug verlangen naar hun eiland. Rust. Ik kan het me wel voorstellen. Je hebt hier, lijkt het, niet met de ‘boze’ buitenwereld te maken.).

Dag drie huren we een jeep met Marcello uit Santiago en Louise uit California. Beide leuke personen. (Wel grappig: Louise blijkt verrast door het feit dat wij onze groentes zelf snijden, voor we ze gaan wokken. Waarschijnlijk zijn Amerikanen dat niet gewend). Wessel gaat achter het stuur, hij vindt het geweldig om weer te rijden. En, het weer zit mee! Zonnetje schijnt. We verkennen nieuwe plekken van het eiland, en na een lunch gaan we alleen met Marcello weer op pad, op naar het strand. Eigenlijk zijn er 2 stranden, maar eentje is een niet zo boeiend, er ligt aangespoeld afval en kennelijk zijn er haaien. Het 2e strand, Anakena is schitterend, omringd door palmbomen. Het water is ietwat fris, maar niet ijskoud. Het is gezellig met Marcello. Hij vindt alles: ‘Soooo Funny!’ Een zwarte hond komt bij me liggen, ik heb hier in Zuid Amerika alleen maar lieve, relaxte honden ontmoet, wie weet neem ik er bij thuiskomst ook wel eentje!

Onze laatste dag op het eiland. We vinden het erg jammer. Claudio, de manager stelt voor om met een groepje te gaan vissen en dan te barbequen aan zee. Hij en een local gaan vissen, ze komen terug met 2 enorme ‘Sierra’vissen en wat kleinere exemplaren. Die gaan op een natuurlijke barbeque, gewoon wat stukken hout met grote stenen er over. Zo makkelijk kan het zijn! Als voorafje proeven we versgevangen zeeegel. Ziet er maf uit, stekelig en van binnen een geel goedje. Je werkt het rauw met limoen naar binnen, en het heeft iets van oester, alhoewel laatstgenoemde voller van smaak is. Er gaat ook banaan op de bbq. De vis blijkt supersmakelijk, en de banaan ook. We smullen er met z’n allen van. Het is erg gezellig. En de local (de visser) is interessant. Hij ziet er gelukkig uit.

s’Avonds gaan we met hetzelfde groepje naar een traditionele dansshow. Vantevoren worden we in de make-up gezet. Dan begint de show! Mannen in hummi’s, een simpel lapje voor het geslachtsdeel is alles dat ze dragen. De vrouwen dragen bikini’s van veren, de show is erg gaaf. Als ze een warriordance uitvoeren, duiken ze op het einde opeens het publiek in, iedereen schrikt op! Krijg je opeens zo’n stok recht voor je gezicht! Een danser lijkt op Arnout, grappig om te zien. Na de show toasten we nog wat met z’n allen op dit bijzondere eiland.