Biefhart en Chicha Morada

Op aanraden van Claudia en Yul uit Lima eten we pollo a la braza en anticucho bij Pardo’s Chicken. Laatstgenoemde is biefhart, klinkt vies, maar eigenlijk smaakt het net als biefstuk, best lekker, en erg geliefd bij de locals. We eten in een shoppingmall omdat we aan het wachten zijn op de bus, die niet vertrekt ivm demonstraties tegen de overheid onderweg. Na het eten blijkt dat de bus toch gaat vertrekken, fijn! Een nachtbus dit keer, eigenlijk vermijden we die als de pest, ivm risico’s van diefstal en vermoeide chauffeurs, maar deze is prettig geregeld, compleet met buskruimelin. En er zijn 2 chauffeurs die elkaar afwisselen. Met een snack en dit keer een boeiende film gaat de tijd snel voorbij. Kan zelfs slapen! In Trujilo drink ik Chicha Morada, ontzettend verfrissend drankje, gemaakt van paarse mais.

Voor het eerst deze reis worden we slachtoffer van zakkenrollers. We balen er erg van dat het gebeurt, alhoewel het maar 14 euro is. We zijn altijd zo oplettend... In Trujillo, op een drukke straat met marktkraampjes en veel mensen, wordt een klein etuitje met munten gejat uit Wessels broek. Tegenwoordig lopen we alleen met ‘daggeld’ over straat. Pasjes en paspoort blijven veilig achter op slot in de tas, in de hostelkamer. We horen van zoveel reizigers dat spullen worden gejat, in hostelkamers, of dat ze op straat worden beroofd. Het is hier wat dat betreft totaal anders dan Azie. We gaan naar de ruines Huacas de la Luna, wat een beetje een domper blijkt en er is geen engelstalige gids beschikbaar.

Het strand dan in Mancora. Bij Surf Laguna Camp checken we in, prima hostel, alhoewel de keuken niet meer dan een ieniemienie rieten hutje is met viezige borden en sjemele pannen. We lopen naar een marktje, en zien dan opeens de Canadezen Etienne en Stephane weer terug, met wie we zo’n 4 maanden geleden in Talca een wijntoer hadden gedaan. Gezellig om hen weer te zien, samen eten we die avond ceviche aan het strand. Vervolgens kletsen we bij onder het genot van rum cola. De volgende ochtend horen we buiten iemand zeggen: ‘Wow, is that bottle empty? Are they still sleeping?’ Gelukkig werden we niet wakker met een tijger op de badkamer!

Bananenrepubliek Ecuador, here we come! Het is hier zoveel groener, en tropischer, wauw! Vilcabamba is de eerste plek waar we slapen, een klein hippiedorp met onwijs veel geimmigreerde amerikanen en europeanen die hier oud hopen te worden. Dit dorpje staat namelijk bekend als een van de gezondste plekken in de wereld, veel locals worden hier ouder dan 100. Er zijn hier enorm veel vage lui. We zien het volgende gebeuren: een stel arriveert in de hosteltuin, ze zien een man, die ze kennelijk goed kennen. Om de beurt omhelsen ze elkaar, maar echt ont-zet-tend lang en traag, het ziet er niet uit. Beetje wazig is grappig, maar je kan het overdrijven.

Het Rumi Wilco reservaat blijkt erg mooi, we maken een wandeling, soms flink steil omhoog, we zien superveel mooie vlinders en een grote slang. De natuur is hier erg divers, veel soorten cactussen ook. Een engelse kapster woont in Vilcabamba, ze heeft gewerkt bij Toni & Guy, en we worden door haar onder handen genomen in de mooie hosteltuin. Vooral bij Wessel gaan er veel centimeters af!

Een italiaans meisje en haar engelse vriend werken een tijdje in dit hostel, ze zijn ook al anderhalf jaar op reis, en hebben interessante verhalen. Zo vertelt ze dat ze op d’r 15e, wonende in Milaan, naar de bakker aan de overkant moest van haar moeder, maar dat ze wel eerst in de make up moest. Anders zou er gekletst worden. In Italie ben je kennelijk oftewel supermodebewust, of enorm alto. Ze kon niet begrijpen dat haar vriendinnen elke maand schoenen van 300 euro kochten, maar toen ze naar Londen ging om engels te leren, merkte ze dat ze niet gestoord was. Dat er meer mensen zijn die niet zoveel geld uitgeven aan mode. Wat een verhaal zeg.