Carnaval, cactussen, zoutvlaktes en saltena’s

Dé plek om carnaval te vieren in Argentinie is Corrientes. We nemen plaats op de bank in een strak appartement, bij Jeronimo, een professor in economie. Hij is dit keer onze couchsurfhost. Een keurige krullenbol. Hij vertelt dat ie carnaval maar niets vindt, omdat het echt gaat om het showen van je (bijna) blote lijf. Vrouwen sporten kennelijk het hele jaar en dieeten, om helemaal strak de optocht in te gaan. We kopen kaartjes, want dat moet als je van de optocht wil genieten. Daarmee mag je op de tribune plaatsnemen. Als we daar s’avonds door Jeronimo worden afgezet, regent het flink! Pas na 4 uurtjes wachten start het dan eindelijk! Het is dan ongeveer 1 uur in de nacht. En het blijkt inderdaad een vrij blote bedoeling hier. Zo anders dan in Nederland! Hier gaat het echt om mooi zijn. Stralen. Elke vrouw in de optocht in string en veel veren. Het is niet zo’n gekke bedoeling als in ons kikkerlandje. Men is heel serieus om zijn looks, maar op een vrolijke manier. Kinderen spuiten elkaar vol met schuim uit een spuitbusje, ook wij worden niet overgeslagen.

In Salta staan we in een hostel in te checken, en wie opent de deur achter ons? Marianne, een vriendin die ook in dit continent rondreist. Geweldig om haar te zien na zoveel tijd! We zullen een tijdje samen reizen. Na een goede dut (want weer een nachtbus zonder al te veel slaap) proberen we de saltena’s uit. Soort van deegflapjes gevuld met vlees, groentes en saus. Er is ons verteld dat deze stad de lekkerste van het land heeft. Ze zijn werkelijk om op te eten!

Het gebied Cuebrada de Cafayate verkennen we middels een tour. Door bergen rijden we heen, een prachtig rauw gebied, desolaat, met telkens verschillende bergkleuren, door de mineralen die in de zee zaten. Dit hele gebied lag ooit onder zeenivo. Gek idee. Twee wijnproeverijen bezoeken we, en in Cafayate zien we mega cactussen.

San Pedro de Atacama in Chili is de volgende bestemming. De grensovergang is gek. Als je Chili uit gaat, rijd je nog 1 uur in een soort niemandsland, voor je bij de grensovergang met Argentinie arriveert. San Pedro is een klein, stoffig woenstijndorp. We bezoeken de Valley of the Moon, lopen door een grillige grot en zien de zonsondergang. Bijzonder gebied hier!

De El Tatio geisers bezoeken we de dag erna al. Midden in de nacht staan we op, zodat we, na een flinke tocht, daar de zonsopgang kunnen bewonderen. Ontzettend veel geisers bij elkaar, het is erg koud! Maar gelukkig is er ook een hotspring. Snel kleren uit, in bikini erin. Warm! Vicuna’s lopen er ook rond. Later zullen we van een local in Bolivia horen dat mannen als versiertruc zeggen tegen mooie vrouwen: ‘je hebt ogen als een vicuna’. Want vicuna’s hebben prachtige ogen en lange wimpers. En dat wordt hier gezien als een enorm compliment.

Daarna is het hoog tijd voor de driedaagse tour Salt Uyuni. Eerst naar de grens met Bolivia. Geweldig, hoe het gebouwtje eruit ziet, waar je je stempel haalt. Een simpel betonnen keet is alles wat er bestaat. Bagage wordt niet gecheckt. Javier, onze kruimelgids, bindt onze backpacks op het dak van de jeep, waarmee we drie dagen zullen rondreizen. Onze groep bestaat uit een stille oudere duitser, en een stel uit San Francisco. Het meisje heeft zo’n witte tanden dat we ervan overtuigd zijn dat ze ze gebleekt heeft. De jongen lijkt op Luke Wilson.
Onderweg zien we besneeuwde bergtoppen, geisers, vicuna’s en lama’s. Weer baden we in een hotspring. Om ons heen een fantastisch gaaf uitzicht. Prachtige natuur. Verderop zien we flamingo’s. Wauw.

De tweede dag lunchen we bij een van de vele prachtige lagunes. Javier heeft de lunch netjes gepresenteerd achter in de jeep klaargezet. Het ziet er feestelijk uit. Naast onze jeep ligt een meisje die zich niet goed voelt. We zitten dan op ruim 4000 meter, en niet iedereen kan daar even goed tegen. Het is natuurlijk ook een gek idee. Meer dan 4 km de hoogte in. Ze krijgt zuurstof toegediend. Sneu. We voelen ook wel dat we hoog zitten. Een beetje een duf hoofd, en als je een stukje omhoog loopt ben je snel uitgeput.

In het dorpje waar we die avond slapen zien we vrouwen in typisch Boliviaanse kleding. Ze dragen een zwart bolhoedje (je zou deze eerder in Londen verwachten), een dik makende plooirok met dikke kousen eronder. Allen dragen hun haar in twee lange vlechten, die aan de uiteindes samen zijn gebonden. Ze lopen op schattige sandaaltjes, met minihakje. Op hun rug een kleurrijke doek die als rugzak functioneert. Alles wordt er ingekiept. Van groentes en fruit en niet te vergeten babies. Hoezo wandelwagen nodig? Ik heb toch zo’n mooie plunjezak!

Aan het einde van onze drie daagse tour zien we de zoutvlakte. Deze heeft lange tijd onder water gelegen, nu is er 12.000 km2 zoutvlakte, op dit moment staat er een laagje water op. Indrukwekkend. Een fotogenieke plek. Het is een zeer geslaagde tour!