Sandboarding, pisco en uitgaan in Lima

De bingo die we spelen in de bus naar Nasca is een perfecte oefening voor ons spaans! De reden voor een bezoek hier zijn de Nasca lines, giga lijntekeningen, die je alleen vanuit de lucht kunt waarnemen. Het vliegtuigje is ieniemienie, niet meer dan 3 meter breed. Er is plek voor 5 passagiers en 2 piloten. Opstijgen gaat soepel, we vliegen over 10 lijnfiguren; vooral de aap, kolibrie en hond zijn ongelofelijk indrukwekkend!
De tekeningen zijn zo groots, sommige zijn 150 meter lang, het is onverklaarbaar hoe en wie ze heeft gemaakt. Totaal zijn er 300 figuren en 70 dier- en plantlijnen! Ik ben een beetje misselijk als we weer aan de grond zijn.

Sandboarden lijkt een beetje op snowboarden, dat doen we in Huacachina. Een oase plaatsje met 200 inwoners, omgeven door enorme zandduinen. Met een buggytocht gaan we de zandduinen in, de chauffeur heeft er duidelijk zin in en scheurt lekker omhoog en omlaag. Het gaafste is het sandboarden. De duinen zijn vrij steil, dus het is echt spannend om met je board naar beneden te gaan. Ik suis in een strakke lijn razendsnel naar beneden, wat een enorme kick geeft! Joehoe!!!
Ik ga wel ‘n keer flink over de kop, maar bezeer me niet.

De wijn van Peru kan ons niet bekoren. Daar komen we achter als we met een zwitsers stel een aantal wineries afgaan. Argentinie en Chili hebben echt veel betere wijn! Ook proeven we pisco, puur veel te sterk, maar wel lekker met limoensap of mango. Dan naar het plaatsje dat zo heet.

Pisco dus. Met een grote groep stappen we een boot in, op weg naar de Ballestas islands, waar we zeeleeuwen, gulls, zeehonden en (het leukste) de Humboldt pinguins zien. De rit erheen is fris! Deel 2 van onze tour laat nog even op zich wachten, we kijken naar 2 locals die vis voeren aan pelikanen, geweldig om te zien. Onze groep voor de middag is belachelijk groot. Een bus vol en een minibus, op 1 gids. Die helaas alleen maar spaans spreekt, en daardoor wordt het een grote teleurstelling. Gelukkig zijn er nog meer tourgroepen met wel gidsen die engels spreken, dus elke keer als we uitstappen bij een sight gaan we meteen op zoek naar degene die veel te vertellen heeft.

Voor het eerst deze reis hebben we wifi in de bus van Cruz del Sur, de meest luxe maatschappij, naar Huancayo. Ik skype met Mieke, maf omdat ik haar kan laten zien waar we op dat moment langs rijden. Later is de verbinding weg, doordat we de hoogte in gaan. We zitten hier nog luxer dan in een vliegtuig: enorme zetels, tijdschriftje, krantje, we krijgen lunch en er is weer bingo, muziek en film. Tijd vliegt zo. Onderweg staan we 2 uur stil, omdat er plots sneeuw is gevallen. Maar ik denk: ik zit hier prima, luxe in de zetel! Wat mij betreft staan we de hele nacht hier stil.

We cs’en weer. Met Christiane spreken we spaans, best een uitdaging, maar gaat eigenlijk best goed. Ze woont met haar moeder in een basic bovenhuisje, de muren zijn vrolijk roze geschilderd. Wessel en ik nemen een collectivo naar Hualhuas. Een klein plaatsje waar vooral geweven doeken en kleding te koop zijn, en dan naar San Jeronimo voor zilverwerk. Beide plekken zijn bijna uitgestorven, geen enkele toerist te zien. Dat betekent veel gezwaai van kinderen, wat in Azie veelvuldig gebeurde. Ik koop een gaaf zilveren kettinghanger, met een minitekening van een lama, boer en huisje. Schattig. Die avond ontmoeten we haar moeder, eerst hebben we het niet door, ze ziet er heel jeugdig uit. We proberen cuy, oftewel...cavia...een specialiteit van Peru. Best vreemd om te eten, en je ziet nog de tandjes zitten, hmmm, niet zo smakelijk. Een keer maar nooit meer! Als we na een paar dagen afscheid van de cs’ers nemen, krijgen we opeens een kadootje van haar moeder, een sleutelhanger met een typisch Peruaans schoentje. Zo lief!!

Van de ene cs’er naar de andere, in Lima. Claudia en Yul wonen in een supermodern en luxe appartement in de rijke wijk Miraflores. Je kijkt vanuit hun woonkamer recht uit op zee. De meiden zien er ontzettend hip uit. Later zal blijken dat Yul, die ook grafisch vormgever is, daarnaast ook een kledinglijn heeft ontworpen, maar zoals ik al eerder heb vernomen van locals, gaan de zaken hier niet altijd zoals het hoort. Mensen betalen niet, komen beloftes niet na. Zij heeft stoffen en veel geld erin gestopt, maar de kleding is nooit gemaakt. Ze kan fluiten naar haar kleding en naar haar stoffen. Echt treurig om te horen.

De meiden spreken perfect engels, en het is direct gezellig. Ze vertellen dat ze vanavond uitgaan, ze staan op een gastenlijst, als we zin hebben kunnen we mee. Vanavond besluiten we niks meer te doen, na een gare busrit, maar morgenavond gaan we graag met ze de stad in. Ik waan me in een Sex and the city scene, waarbij kleding wordt gepast, make up wordt opgesmeerd, sieraden uitgekozen, en toch maar weer andere kleding wordt aangetrokken. Beiden blijken onwijs veel kleding te hebben, Claudia klaagt dat ze niks heeft om aan te trekken. Hilarisch. De eerste cs-keer dat we op een bank slapen, waar het couchsurfing concept eigenlijk bekend om staat; slaapt prima.

De volgende dag gaan we downtown Lima in, eindelijk kan ik mijn nieuwe bankpas ophalen, die Mieke opgestuurd heeft naar het postkantoor. Kan het amper geloven als ik de envelop in handen krijg. Zo fijn! Het leukste van deze dag is het fonteinpark, waar we in de schemering naar toe lopen. Echt een aanrader, even iets anders. Er zijn dertien verschillende fonteinen, het water wordt met gekleurd licht beschenen, waardoor het er ontzettend bijzonder uit ziet. Er is er ook eentje die op klassieke muziek beweegt, vooral locals bezoeken het park.

Thuisgekomen leen ik make up van Claudia, en schoenen van Yul. Een feest om uit haar schoenencollectie te mogen kiezen! Ik kies voor cowboylaarzen, ze zitten als gegoten. We gaan uit, naar Bizarro, het wordt een te gekke avond! Het is er vrij druk, er wordt leuke muziek gedraaid (geen reggaeton, wat ongelofelijk populair is in Zuid Amerika!). Een tijdje kletsen we met een groep Peruanen, er staat een grote fles Johnny Walker op de tafel. We mogen er ook van nemen. De tijd vliegt, rond 5 uur lopen we terug naar het appartement, nadat Claudia, die teveel heeft gedronken een taxi wil nemen. Ze buigt flink voorover in het raampje van de taxi, we zien haar onderbroek onder haar minijurkje verschijnen. We liggen helemaal in een deuk. Lopen toch maar naar huis, het is niet ver. Daar kletsen we nog 2 uurtjes. Buiten wordt ‘t alweer licht...