Het strandleven van Sri lanka

De volgende plek was Mirissa, aan de zuidkust, niet al te toeristisch. Wessel en ik sliepen niet bij het strand, dus na een geslaagd etentje aldaar gingen we op zoek naar een tuktuk, want het was best een stuk lopen en nogal afgelegen (pikkedonker) stuk weg. Een local had wel een motorbike waarmee hij ons wilde brengen. Hij wilde er niets voor hebben, hij vond het super dat er toeristen in zijn dorp waren. Wauw. 
Na de tsunami in 2004 is het toerisme hier langzaam aan 't opkrabbelen. Helaas zie je nog genoeg tsunami-resten rondom de kust.   

De volgende ochtend zijn we met een boot op zoek gegaan naar de grootste vis ter wereld, de blue whale. Kennelijk is dit DE periode om deze hier te zien. Ondanks dat we van 7 tot 2 hebben gevaren, is het niet gelukt, wel zagen we een gigantische groep dolfijnen, super! Ook een groot schildpad, lekker peddelend. De rest van de dag lekker op een ligbed op het strand, erg vervelend!

Unawatuna was daarna aan de beurt, een stuk drukker. Nu kozen we voor een hostel met uitzicht op zee, op de 1e etage had men een streep op de muur gemarkeerd hoe hoog het water tijdens de tsunami is gekomen, heftig, hoog!
Een paar dagen heel lui geweest. Met zijn vieren hebben we de verjaardagen van Marvin en Maart alsnog gevierd met wat flessen rum op t strand, erg gezellig.

Na de lome stranddagen reisden we met zijn allen per trein naar Colombo terug, waar wij het India visum moesten regelen en Saskia & marvin het vliegtuig naar huis namen. Het invullen van het visa formulier was zo gepiept, de 30e zou t klaar zijn.
Meteen de vlucht geboekt, voor de 31e. Na nog een dag niksen in Colombo besloten we nog een paar daagjes strand te doen, Hikkaduwa werd het. Ook daar was het prima vertoeven: Hangmatten in de giga tuin waren de ideale plek om de dikke LP India in te lezen.

Toen we de 30e weer in de hoofdstad waren en naar de ambassade gingen, was Wessels visum niet klaar. Door een of andere vage onduidelijkheid in het formulier diende hij de volgende ochtend  terug te komen. Zij konden ons nier vertellen hoe of wat (ander kantoor). Wel dat wessel voor een interview moest komen. Echt super irritant, want de volgende dag was onze vlucht al! De hele avond chagrijnig, want wat kon er nou fout of onduidelijk zijn?? En wat nou als we het visum niet op tijd kregen?
In elk geval de volgende ochtend uitgecheckt en met al onze bagage naar dat andere kantoor. Maart bleef buiten bij de bagage, Wessel met een nieuw formulier en goede moed naar binnen, om 9 uur. Men had ons verteld dat we binnen een kwartier klaar zouden zijn. Nou, het werd kwart voor elf! Eindelijk, we hadden het finally!!!
Meteen naar het vliegveld, waar de steward niet kon geloven dat hij t vandaag had gekregen. Tja, wij ook niet...