Wessel en Maartje en de toeterende Tamils

Het was rustig op het vliegveld van Madras, alhoewel het hier en daar nevelig was, alsof er net een aantal brandjes waren geblust.
In een ware oldtimer zijn we naar downtown Madres gegaan, onze oren hebben de kakefonie van roestige toeters dit keer overleefd. Dan hebben we het nog niet eens gehad over onze slingerende chauffeur. Meneer wilde graag fooi, maar hij is evenals al die bedelaars aan het verkeerde adres. Ons guesthouse bevond zich in een zijstraatje, enigszins gevrijwaard van de indiase hectiek.Ik kon het na alle visumperikelen niet geloven, maar we waren in India!

De volgende dag zijn we op ons gemak naar een shoppingmall, Spencer Plaza, gegaan. Ik vond het toch zo aangenaam dat we voor de ingang werden verwelkomd door eenbenige mutanten en ander gespuis. Een mooi begin van mijn 'mutant portfolio'. Na de overheerlijke curry van gisteravond was het dit keer tijd voor een ordinaire Subway Sandwich. Af en toe kun je dat best waarderen, net als een ijskoude Coca-Cola.

Na het winkelen leek het ons een mooie uitdaging om langs een drukke weg te wandelen. Ik zou iedereen die naar India gaat willen aanraden een setje wasknijpers mee te nemen, overal heerst een penetrante urinelucht.
Hier en daar snuffelt een hond aan het straatafval en likt het water op waar mogelijk net een verse menselijke bolus is gelegd. Zo krijg je echt het gevoel dat je in India bent!

Van het verkeer werden we ook niet bepaald vrolijk. We gingen terug naar het hostel. Bij een nabijgelegen hotel 2 flessen Kingfisher bier gehaald, voelde nog steeds de woede van de hele visumaffaire. Ze gingen er goed in, bij een temperatuur van 38 graden wil dat wel. Het is trouwens niet makkelijk om hier aan alcohol te komen. Misschien een mooi verblijf voor notoire alcoholisten?

Wel aardig om te vermelden, zodra je de straat uitloopt begint het geweld: kinderen lopen naakt over straat, dan heb je ook de maniakaal toeterende chauffeurs, geuren van pis en poep, straatvuil en een hoop clochards en gemuteerde tamils. Dolle pret!
Je kan wel goed eten in de straat, waarschijnlijk kun je maar beter geen kijkje nemen in de keuken. Rob Geus zou er niet vrolijk van worden.

Na wederom een lekkere curry te hebben gegeten, gingen we naar bed. Niet makkelijk om te slapen in deze hitte. De volgende dag zijn we op ons gemak begonnen met de sightseeing. Veel sights heb je niet in Chennai, we besloten met de bus naar Fort St. George te gaan. Tijdens de rit keken we de 3e wereld recht in de ogen aan. Zwervers, bedelaars, mutants, afval, riooldampen. Mensonterend allemaal. We stapten uit op een drukke markt. Het leek niet bepaald op de zaterdagmarkt in Leiden. Geloof niet dat je daar oude mannetjes met driedubbele bochels ziet die karren voorttrekken en veel te zware dozen sjouwen. In de buurt van de markt gingen we lunchen. De mensen hier eten allemaal met hun blote klauwen. Ze wassen hun handen weliswaar vantevoren, maar waar die handen allemaal aan hebben gezeten, je wilt het niet weten! Men krabt nog wel eens in het openbaar aan de ballen, zB. Wij houden het op desinfecterende handgel, geen overbodige luxe in dit land. We moesten onze dosai wel met de hand eten. Erg lekker, maar volgende keer toch maar om bestek vragen.

Na de lunch dachten we dat het fort nog maar een paar minuten lopen was. Helaas werd het een slopende wandeling op het heetst van de dag waarbij we door de locals van het kastje naar de muur werden gestuurd. Op eigen initiatief zijn we er uiteindelijk gekomen. Helaas was het resultaat teleurstellend, een parodie op een fort, slechts een paar kanonnen en een afgebrokkeld muurtje omgeven door een uiterst onwelriekende slotgracht. Met de tuktuk teruggegaan. Na een korte stop bij het hostel zijn we met de bus naar Chennai CS gegaan. Een grote kolkende massa mensen op het station, totaal geen overzicht. Met het nodige kunst en vliegwerk zijn we bij het 'foreigner ticket office' beland waar we vrij vlot kaartjes konden regelen voor Chennai - Trichy morgen. Missie geslaagd. We besloten om nog een beetje rond te kijken op het station, de meest interessante mensen lopen voorbij. Je kijkt je ogen uit hier. Ondanks de lekkere curries vonden we het dit keer wel wat om tapas te gaan eten.In de LP stond een mooi adres voor een peperduur spaans avondje. De tuktuk chauffeur had moeite om het te vinden, dat werd weer vragen aan een voorbijganger. Hoe vaak hebben we dit al meegemaakt?
Restaurant Zara was nog niet open toen we er aankwamen dus hebben we bij de mexicaanse buurman koffie en een Schwarzwalder Kirschtorte gehaald. Interessante combinatie! Het heeft ons bijna een dagbudget gekost, maar de tapas en sangria was geweldig. Een stukje Spanje in India, bueno.

En toen gingen we de volgende dag met de trein. Met de bekende driewieler richting station gegaan via de boulevard der dampende gierputten. Geld pinnen op het station was helaas geen optie, alle automaten waren 'finished'. Daardoor bijna de LP kwijtgeraakt, laten liggen bij de ATM. Het station was wederom een bizarre belevenis. Overal liggen, zitten, waggelen en krioelen mensen. Maar daar hoefden we ons niks van aan te trekken. Toch was het af en toe weer met de neus dicht over het perron lopen. Gelukkig was de trein zwaar oke. SLechts 5 uurtjes in een 2e klas AC wagon in een stoel waar zelfs ik mijn benen comfortabel kwijt kan. Hallelujah!