Ik loop met 1 been in de goot en 1 been....

Met het 'tijgergroepje' zijn we na het uitstapje richting treinstation gereisd. De wc daar was weer een gezellige bedoeling. Toen ik het wc-hokje opende, zag ik een 2 bij 2 meter vlakte met een rond gat in de grond. Dat was het! Dat is de wc op het station. En heerlijk ruiken, ahum...haha. Dan maar neus dicht en niet nadenken. Onze trein had dik 2 uur vertraging.
Een moeder zette haar 2 kids op de rand van het perron, zodat ze daar konden poepen, ongelofelijk. Dat is echt normaal in dit land. Geen enkele gene. Hun billen werden erna met wat water schoongedept. De trein instappen is altijd een enorme uitdaging in dit land. Iedereen dringt alsof zijn leven ervan af hangt. En mensen eerst laten uitstappen? Daar heeft men nog nooit van gehoord. Gelukkig konden we een plekje vinden, boven ons lag iemand op het houten bagagerek, dat is ook normaal hier.
Toen Kenny in het spoorboek 'Trains at a glance' keek, keken er meteen wat locals mee. Alsof ze nog nooit dat boek hadden gezien. Lachen. Een van hen vroeg aan ons: 'are you visitors or hernits?' Eh...excuse me?

Toen we in Satna arriveerden was het lastig een hostel te vinden. Er zaten pretvlekken op de dekens die op het bed lagen, en toen we er iets van zeiden, plofte de man ze maar op de kast. Waar een enorme stofwolk vanaf kwam. Lekker hoor.

Een treinkaartje bemachtigen in deze periode is best lastig. De locals hebben vakantie in mei en juni, reizen veel met de trein en dus staan we vaak op een wachtlijst.
Zo hadden we de volgende dag een 8-uur durende treinrit van Satna naar Varanasi. Deze rit was gelukkig confirmed.
Toch was het behoorlijk druk in de trein, veel locals die de hele tijd maar een beetje ronddralen en niet gaan zitten. Dat je denkt: hebben zij eigenlijk wel een plek?
Toen we de conducteur erover aanspraken, bleek dat het een groot probleem is in India,
die wachtlijsten. Als locals reizen, gaan ze vaak met hun hele familie, en als er dan maar 2 van de 8 mensen confirmed zijn, stappen ze toch met z'n allen in. Terwijl je als waitlisted persoon niet mag instappen.
'What can you do?' Zei hij droog. 'It's a big problem in India.'

In Varanasi is het weer terug in de tijd gaan. Supersmalle steegjes waar je constant runderen voorbij ziet banjeren, we zien zelfs een echte stal daar! En het ruikt echt als de boerderij.
Ook ontzettend veel afval op straat, en mensen die met een ouderwetse weegschaal groente wegen. Een kilo gewicht aan de ene zijde, de groente aan de andere zijde. Varanasi is de stad waar de heilige rivier de Ganges stroomt. De heiligste stad op aarde voor hindoes.
Men baadt erin, drinkt ervan, wast hun kleding erin. Buffels en honden nemen een verfrissende duik.
In de krant lazen we dat er 4 zware metalen in de rivier zijn gevonden, waaronder lood en cadmium, gatver!
Niet zo gek als je al die rioolbuizen ziet die erop uitkomen!
Aan de rand van de rivier worden hindoes in het openbaar gecremeerd. Hindoes geloven dat als je wordt verbrand, en je as wordt in de
Ganges gegooid, dat je daardoor de cirkel van leven, dood en reincarnatie doorbreekt. Je bereikt het nirvana.
Als je een boottochtje neemt, kun je precies volgen wat er gebeurt, en elke toerist doet dit ook. Wij ook. Bizar om dit zo dichtbij mee te maken. Je ziet een lijk in doeken gewikkeld. Er wordt hout overheen gelegd. Als het vuur aan gestoken wordt, zie je de voeten al snel vlam vatten.
Indrukwekkend. Eng. Bizar. Krankzinnig. We zijn er stil van. Mannen worden in witte doeken gewikkeld, vrouwen in rode. Babies, zwangeren en kinderen worden niet ingepakt maar met stenen verzwaard, en zo hup, de rivier ingegooid. Zij zijn nog puur, hebben geen zonden en hoeven dus niet te worden
verbrand. Bij de crematieplek mogen alleen mannen komen, omdat vrouwen te emotioneel raken...
In Nederland zou je dit nooit mogen zien.
Alles is achter slot en grendel. Hier in India is het vaak genant, ze kennen het woord privacy absoluut niet. Hotelkamers staan vaak open, locals staan er dan in lange onderbroek hun tanden te poetsen, en dan denk je: waarom doe je niet lekker gewoon je kamerdeur dicht? Wat is dat met
die Indiers, die alles maar willen laten zien. Ongelofelijk. We blijven ons erover verbazen. Elke dag weer.

Helaas komen we erachter dat er een nieuwe regel is qua India visum. Wij waren van plan om na 3 maanden India door te reizen naar Nepal, en na een maand daar, weer terug India in te gaan. Wat blijkt nu, je moet tegenwoordig 2 maanden buiten India blijven, voor je er weer in mag.
Balen! Ons hele reisplan valt in duigen, en ook alle gereserveerde treinkaartjes. Een hele middag denken we na, cancelen we de kaartjes, maken een heel compleet nieuw reisplan en boeken nieuwe treinkaarten. Goh, dat is best makkelijk en snel omgegooid!

Door ons nieuwe plan, hebben we nu nog 1 maand voor de rest van India, dus hebben we een strakke planning. Voor Bodhgaya en Calcutta hebben we beiden ongeveer 24 uur, voor we weer doorreizen naar New Jalpaguri. Dit keer helaas maar 1 persoon confirmed, maar wat de Indiers kunnen, kunnen
wij ook, instappen! We vragen aan de conducteur of hij nog een extra plek voor ons heeft, helaas is dit niet het geval. Balen! Nu brengen we samen onze tijd door op 1 bed. Best een beetje krap maar wel knus. Na het eten is het Maart's beurt om misselijk ervan te zijn, en net op tijd bij de wc te komen.
Shit. Ben helemaal klaar met het treinvoer. Bah! Na een beetje rondlopen in onze coupe blijkt 1 bed constant leeg, en bij navraag blijkt dat dat bed leeg blijft totdat wij eruit moeten. Mooi!
Dat is ook weer opgelost.