Om Shanti Om

Darjeeling is aangenaam. Er hangt een constante mysterieuze mist over het dorpje. Een pakketje opsturen hier levert een prachtig kunstwerk op. Met een kartonnen doosje ga je naar het kleine postkantoor. Een creatieve local zorgt voor een katoenen doek, waarmee de doos strak wordt ingepakt, en met naald en draad naait hij de hoes dicht. Dan is het nog niet klaar! Er komt was tevoorschijn gehaald en een aansteker, en alle hoeken van de doos worden bestempeld met de was. Zo, echt een kunstwerk!

Hadden we al verteld dat het lastig is om deze periode een treinkaartje te regelen? Als we vanuit Darjeeling terug zijn in Siliguri checken we de status van de waitlisted trein. Helaas, geen succes. We besluiten de rit te cancelen en naar het station te gaan om ons geluk daar te beproeven. De trein’master’ helpt ons gelukkig en ziet in het systeem dat er nog 2 kaartjes voor morgen beschikbaar zijn, helemaal naar Delhi. Een rit van 26 uur (1497 km) , een flinke afstand! De pui van de stationsingang is naar beneden gevallen, met man en macht staan ze erop te timmeren. De daklozen die er normaal onder leven, zijn weg.
De trein vertrekt een half uur te laat, maar dat maakt me allemaal niet meer uit, we zijn weer onderweg! De tijd vliegt. Nog even en we moeten India uit. Wat ook wel prima is hoor, want dit land is soms best een beproeving. De mensen zijn zo anders dan in Thailand, Laos, zelfs Vietnam. Je krijgt minder snel iets voor elkaar, men kan soms slecht engels en er wordt constant gestaard. In het zuiden van het land is dat minder het geval. Elke dag maak je wel iets absurds mee. 3x per dag op zijn minst kijk je je ogen uit, door wat er nu weer voor iets geks gebeurt. Soms vind ik het fantastisch hier, andere keren vind ik het er ronduit afschuwelijk.

Onderweg zien we weer het echte India: poepende mannen langs het spoor, bergen afval, daklozen op het station, zich wassend rondom een waterpomp. Kinderen die op de trein wachten om wat restjes eten te bedelen. Sikkim is alweer ver weg!
Als we arriveren in Delhi de volgende ochtend, kijken we onze ogen uit. Het lijkt wel Bagdad! Wat een puinzooi. Later blijkt dat de straat wordt ‘klaargemaakt’ voor de Commonwealth Games in october. Winkelpanden worden half gesloopt zodat de weg breder kan worden. Zonder enige vorm van bescherming wordt er op los getimmerd. Een veiligheidshelm of dichte schoenen? Daar hebben ze nog nooit van gehoord.

24 hours in Delhi, want we gaan de volgende ochtend al weer door met de trein naar Amritsar. Ijskoud is het dit keer in de trein, maar gelukkig hebben wij een kookstaafje gekocht en maken we lekker thee en koffie! En, we hoeven er onze stoel niet eens voor uit, naast ons zit een stopcontact! Maar het eten laat ik staan, geen ziekmakend treinvoer meer voor mij. In Amritsar is het bloedheet. Eind van de middag lopen we naar de Golden Temple, maar de maag wil niet meewerken. Om de tien minuten heb ik kramp en moet ik op zoek naar een toilet. Damn treinvoer.

Wessel gaat de dag erna nog een keer alleen en hij bezoekt ook de border ceremony India-Pakistan. Puur nationalistisch vertoon is het, wie zijn been het hoogste in de lucht kan krijgen is de man. Een hoop indiaans gebrul vanuit de tribune. En dat elke dag! Geinig, maar geen essentie. Maart blijft in bed.