Indrukwekkende Tibetverhalen

Een dikke week verblijven we in het charmante Mc Cloud Ganj. Dit wordt ook wel Little Lhasa (Tibet) genoemd, er wonen ontzettend veel Tibetanen, die sinds 1959 al vluchten uit hun land. Ook de Dalai Lama woont hier en de hele regering van Tibet. De Tibetanen kunnen hier wel hun vlag en portretten van de Dalai Lama ophangen zonder problemen. Overal hangen de kleine Tibetvlaggetjes. Diepe indruk maakt het Tibet Museum, met al zijn verhalen over de Chinezen die Tibet langzaam maar zeker overnmen. We zien videobeelden van hoe onschuldige Tibetanen door de Chinezen worden gemarteld, geslagen. Misselijk word ik ervan. Een Duitse toerist vertelt ons over zijn bezoek aan Tibet en hoe sad hij was, omdat het veel meer China dan Tibet was.

Mijn maag blijft problemen geven, dus ik ga naar de dokter. In de LP staat een stukje over de tibetaanse dokter die ooit de Dalai Lama behandelde. De dokter is al een jaar of 80 (!) waardoor hij per dag 'nog' maar 60 patienten behandelt. Kennelijk komen mensen uit heel India helemaal naar dit plaatsje om hem te bezoeken, omdat hij mensen met bijvoorbeeld kanker heeft genezen. Indrukwekkend.
Je moet je urine meebregen en aan de hand daarvan kan hij zien wat je hebt. Het is er vrij druk en na 2 uurtjes wachten ben ik aan de beurt, samen met nog 2 patienten loop ik naar de gootsteen. Schuifelend komt de dokter op ons afgelopen, prachtig gekleed in een rood/oranje gewaad. Wat een imposante man! Hij pakt een roerstaafje gemaakt van 3 stokjes riet. Een voor een schenk je je urine in de emaille beker, de dokter roert erin en beoordeelt. Ik loop dan naar zijn kamer en de oude man voelt mijn polsen. Via zijn tolk vertelt hij me dat ik voedselvergiftiging heb. Shit (letterlijk). Bij de balie haal ik mijn medicijnen op. Werkelijk prachtig uitziende pillen, het lijken wel van die bruine kralen die aan een boeddhistenketting hangen. Helaas smaken ze ontzettend smerig, maargoed.
Trouw neem ik 4x per dag de pillen en na 2 dagen ga ik terug, helaas nog niet goed. Opnieuw wordt de urine geroerd en beoordeeld. Nu blijkt dat er wormpjes in mijn lijf zitten. Gatver...ik krijg nu 3 sterke pillen mee. Morgen heb ik een nieuwe afspraak.

In de tussentijd relaxen we, lezen we boeken en kijken we voetbal. Ja, zelfs ik ben enthousiast! Haha. Samen met 2 nederlanders en een handjevol Japanners kijken we NL-Japan. Verder bezoeken we de Tibetan Children Village, waar 2000 kinderen wonen die zijn gevlucht uit Tibet. Vaak zonder hun ouders, maar met bijv. een oom. Ze krijgen Tibetaanse en engelse les. Verder is er hier een organisatie die dingen over Tibet organiseert. Zo kun je er bijvoorbeeld films over het land bekijken, kookles nemen en kun je ook engelse conversatielessen geven aan de Tibetanen. Het lijkt mer erg interessant, en met Joy, een engelse toeriste, neem ik 2 locals onder mijn hoede. Geweldig om te doen! Een 24 jarige meid en een 32 jarige monnik (met stoer protserig gouden horloge) luisteren aandachtig naar ons. Het meisje vertelt dat haar broer gevangen zit in Bejing. Ze heeft in dit stadje geen familie en wil dolgraag naar Zwitserland, waar een andere broer woont. Elke dag gaat ze naar deze les. Ik word er zo triest van. Zo hopeloos is dit. Hoeveel van dit soort mensen zijn er?
6000 kloosters zijn er al vernield, 1,2 miljoen (!) Tibetanen vermoord, honderden nog steeds vermist. Zal er ooit iets veranderen? Ik vrees van niet, want waarom zou China opeens weer Tibet willen afstaan als ze al 50 jaar de macht hebben. En iedereen handelt graag met het land. Denk aan Balkenende die een tijdje geleden niet openlijk de Dalai Lama wilde sprkeen, omdat het de economische belangen met China zou kunnen aantasten. ik zou zo graag iets willen doen. Lesgeven geeft me echt voldoening, het is fantastisch om te doe. Mmm...ik heb geloof ik een nieuwe missie :)

De volgende dag bij de dokter ziet hij dat het aan het verbeteren is. Met een weekvoorraadje loop ik blij de kliniek uit.
De laatste avond in dit knusse plaatsje ga ik weer naar de stichting waar een tibetaanse monnik zijn verhaal komt doen. Hij vertelt dat hij is gevangen genomen na een vreedzame demonstratie van zijn klooster. Iedereen is opgepat en wordt ondervraagd: wie zit er achter. Met handboeien, die steeds strakker om zijn polsen komen te zitten als ie beweegt, wordt ie achterin de politiebus gesmeten. En omdat ie zich niet kan vasthouden, door de handboeien, knalt hij constant tegen de automuren aan. Bij de gevangenis wordt hij urenlang geslagen. Twee maanden lang wordt ie ondervraagd. Onder andere met de vraag: is de Dalai Lama een goed of slecht persoon. Hij, maar ook de andere monniken geven er geen antwoord op, en constant worden ze met verschillende dingen geslagen. Zijn neusbrug raakt zodanig verwond dat alles bloedt. Hij raakt bewusteloos. 9 wintermaanden zit ie opgesloten in een koude donkere cel, zonder raam, zonder bed, zonder matras. Niks. Alleen een klein gat in het plafond om wat frisse lucht te krijgen. Eten krijgt hij amper, een kop thee per dag en wat eten. Wat absoluut geen eten te noemen is, het is voer wat je niet eens aan runderen zou geven. Een mengsel van eten en human waste. Poep dus. Uiteraard word je hier ziek van, medicijnen krijgen ze niet. Water krijgen ze af en toe, soms ipv daarvan een pak slaag. Elke ochtend worden ze doodsbang wakker, als de Chinezen binnenkomen. Als ze dan bezoek van familie krijgen, die eten voor hen meebrengt, wordt dit bruut afgenomen door de bewakers en zeggen deze : welcome to hell.

Na 9 maanden komt hij vrij, maar hij mag niet meer terug naar zijn klooster, niemand mag hem werk geven. Dus kan hij niets verdienen. Hij vlucht naar Nepal en vervolgens naar India. Zijn broer is in de cel overleden door de beatings. Gruwelijke verhalen. De monnik ziet er zo ontzettend sterk uit, wat een respect heb ik voor die man. Met zo'n mooie glimlach. En dan te bedenken hoeveel van dit soort mensen er zijn. Na zijn verhaal is de hele zaal muisstil en heb ik tranen in mijn ogen. Wat een oneerlijke wereld. Er worden vragen gesteld, ik vraag hoe we hen kunnen helpen. Hij vertelt dat het heel belangrijk is om er met vrienden, familie en ook Chinezen over te praten. Deze verhalen te vertellen, want vooral Chinezen weten heel wenig van wat er allemaal met de Tibetanen gebeurt. Er is veel miscommunicatie, doordat er veel sites op internet door de overheid in de China wordt belockt, kan men veel nieuws niet lezen.
Onder de indruk verlaat ik het gebouw. Je kan je toch niet voorstellen hoe het is om je eigen land uit te moeten vluchten, of dat e gevangen wordt, omdat je Tibetaan bent? Dat je geen eerlijk proces krijgt. Dat je dik 20 dagen lang moet lopen door het Himalaya gebergte om te ontsnappen, met alle risico's vandien. Dat je tenen of vingers doodvriezen door de kou. Dat je niet weet waar je ouders zijn. Dat vrouwen geforced worden om abortus te plezen, of worden gesteriliseerd? Gruwelijk, kansloos.
Heb er geen andere woorden voor.