Sumatraanse taferelen

Na het fantastische duiken in Maleisie wordt het tijd voor een nieuwe omgeving: Sumatra, Indonesie. Een vlucht naar Banda Aceh, vervolgens een boot naar Pulau Weh. Dit eiland dat boven BA ligt, blijkt niet erg toeristisch. Overal geiten hier, gezellig grazend om het paalhuisje dat we betrekken. Er wordt een geit gebeten door een gemene hond, alle locals in de buurt gaan meteen op zoek naar die hond. Dit kan echt niet! De geit bloedt hevig, zielig, hij is nog heel erg jong… Ook maf om te zien is de kat die een gekko in zijn bek heeft, bij ons hostel. Een enorm beest. Maar meer dan dat gebeurt er op dit eiland niet, het blijft verder enorm laidback. Een local vertelt ons dat het toerisme na de tsunami op z’n gat ligt. Langzaam gaat het nu weer de goede kant op. En terecht, want het is een superplek! De onderwaterwereld blijkt fantastisch. Helder water, veel prachtige vissen, het is vergelijkbaar met Sipadan, Maleisie!

Terug in Banda Aceh bezoeken we met een ojek twee tsunami monumenten. Als eerste een giga schip dat een aantal kilometers ver landinwaarts ligt geparkeerd. Bizar, groots, eromheen huizen. Heftig om te zien van dichtbij. De tweede is de boat-on-house, dat is nog indrukwekkender. Een grote boot waarop 59 mensen gered zijn, is geland op een huis. Onze ojek-driver vertelt dat zijn ouders zijn overleden door deze ramp. Triest.

De route naar Takengon is omgeven door constant groene jungle, rijstvelden en knalroze bloemen. Super. Langzaam gaan we de hoogte in, richting de Gayo Highlands. Onderweg zie je kinderen die met een visnetje naast de weg staan, ze proberen geld te vangen voor de plaatselijke moskee. Als we arriveren regent het. In dit kleine plaatsje bezoeken we het grote meer, beetje Inle Lake gevoel, met ook wat paalhuisjes erin, maar hier wel grootse bergen op de achtergrond. Een aantal meisjes rennen achter ons aan en roepen constant ‘Hello!’ Geen toerist te zien hier. Als we dan doorreizen naar Gunung Leuser park zien we palmbomen met een Zwitserse achtergrond, maffe combi. We rijden de hoogte weer in. Bij het hostel worden we vrolijk welkom geheten door de vrouw des huizes, een echte lachebek. Alles is grappig! Drie dagen lopen we door de jungle met haar zoon en ’n gids, en we komen geen toerist tegen! Wel zien we maar liefst zes orang utans, waarvan 2 met baby. Hoog in de boom, ze kijken nieuwsgierig op ons neer. Groot zijn ze, harig, en enorm schattig. Onze gids blijkt ontzettend goed in het spotten van dieren. Thomas leaf monkeys zijn volop aanwezig, ze zien er prachtig uit, zwart wit, punkhaartjes. De hornbills blijken gigantisch, prachtig en ruim vertegenwoordigd. Als ze wegvliegen hoor je luid geflapper van hun vleugels, groots en indrukwekkend! Een van de hornbill-soorten heeft een manical laughter, en ja hoor, we horen ‘t. Supergrappig. Het klinkt echt gemeen.
De lunch wordt door de kruimels geserveerd, bij de riverside. Of we suiker in de thee willen. Zelf scheppen ze de bekers goed vol. Aan het eind van de 3e dag is de ongeveer kilo zak bijna leeg! Uncroyable. De twee tentjes worden behendig door de 2 zoetekauwers klaargezet, s’avonds een knus kampvuurtje. Stilte om ons heen, sterren boven ons, wauw, this is life!

Als we de tweede dag bij de volgende campsite arriveren, zien we de hotspring, de damp hangt boven het water. Er is een plek waar heet en koud water bij elkaar komt, eigenlijk is het een natuurlijke badkuip! Wat een supermoment: daar lig je dan in een natural hotspring bad, midden in de jungle, vlinders vliegen om je heen, een thomas leaf monkey voor je in de boom. De kruimels koken eitjes in het kokend hete water, voor onze lunch later. Als we eind van de trek bij het hostel terugkomen ziet de vrouw Wes’ bezwete shirt. ‘You swim?’ vraagt ze en als ze hoort dat het zweet is, ligt ze alweer compleet in een deuk. Geweldig!

Met Geleng, een gids die nederlands van de toeristen leert, gaan we op pad in Berastagi, voor de vulkaan Sibayak. Over een steile asfaltweg, omgeven door groen. Hij laat ons bijzondere planten en bomen zien. Een kaneelboom (de bast kan je eraf snijden en je hebt kaneel), een avocadoboom en tijgerbalsemplant (de wortels geven de karakteristieke geur van de balsem af).

Tijdens een pauze vertelt hij over een dorpje vlakbij dat vol zit met illegale boomkappers, ze geven geld aan de government zodat ze hun ding kunnen blijven doen. Bovenop een heuvel zien we een groot gebied leeggeroofde natuur, kansloos. De tocht naar de top van de vulkaan is nog best een eind. Je ziet de zwavel uit de grond komen, wat een kracht. Verderop staat een antenne, die uitbarstingen kan opmeten. De hotspring erna in vierkante baden is erg welkom na een lange pittige tocht omlaag door de jungle en bamboebossen.

Op naar Tobe lake. Onderweg in de minibusjes roken nogal wat mannen, het lijkt wel alsof ze ermee geboren worden. Indonesie is het land waar elke man paft, de sigaretten zijn ontzettend cheap. Een euro voor een pakje. De locals doven de sigaret meestal wel als je netjes vraagt of ze niet in de bus willen roken. In 1 van de busjes zitten we naast de driver, als ik het vraag steekt hij deze niet aan, maar houdt ‘m de hele rit stevig tussen zijn tanden geklemd, alsof ‘t een pen is, zodat hij niet zomaar eruit kan floepen. In Tuktuk wordt ik alweer ziek. Koorts, zwak, lusteloos en geen trek. Na 2 dagen hangen en slapen toch maar bij de dokter langs. ’t Blijkt een 33 jarige kruimelin, met netjes gelakte nageltjes en een simpel shirtje, ze zingt vrolijk tijdens de behandeling. Er worden 2 testen gedaan, malaria en dengue fever. Tijdens de behandeling lopen er 2 kinderen de kamer binnen, een paar andere patienten lopen langs en kijken naar hoe ik daar lig, met een band om m’n bovenarm om de bloeddruk te meten. Echt maf. Gelukkig heb ik geen malaria, wel dengue dus. Met 4 soorten medicijnen lopen we de deur uit, toch goed dat we langs zijn gegaan. Een nederlandse bij het hostel hoort mijn verhaal en vertelt over een nederlandse, die al 30 jaar hier woont, en ook zij heeft het pasgeleden gehad. Van haar krijg ik rijstepap en guavesap, echt fijn, want dat schijnt goed te zijn. Het sap is nog best lekker ook.

Voordat we de nachtbus naar Bukittingi in kunnen stappen, wachten we bij het buskantoortje, waar de eigenaar een enorme show voor ons opvoert. Hij is een jaar of 70 maar nog ontzettend kwiek. Hij pakt een gitaar. Daar begint hij te zingen, het klinkt erg mooi. Dit is zijn passie, dat is te zien! Armen in de lucht, een beetje dansen en blij kijken. Geweldig, wat een energie en lol! We willen absoluut die bus niet meer in. De busrit valt uiteindelijk nog best mee, voor ons zit een nederlands stel, gezellig kletsen we met hen. De jongen doet ons denken aan zowel Jeremy Clarkson als de zanger van Spinvis.