een bruiloft, de coconutcrab en de zeeschoonmaak

Na een snorkeldagje in Riung, reizen we naar Moni. The place to be voor het bezoeken van de vulkaan Kelimutu. De vrouw van ons hostel stelt voor om naar een bruiloft te gaan, die naast hen wordt gehouden. Als je een klein bedrag doneert, mag je er ook eten. Kennelijk heeft het bruidspaar haar verteld dat al haar gasten welkom zijn. Tja, en dan ga je dus gewoon naar een bruiloft van vreemden! Haha. Best maf. Maar wel lachen. Drukke boel daar, het lijkt wel alsof het hele dorp er zit, als een soort publiek zitten ze allemaal netjes op de stoeltjes die opgesteld zijn als in een theater. Voorin het bruidspaar op de bank, we geven hen een handje. De bruid draagt een lichtgeel mantelpakje, de man ‘n zwart pak. De doos waar we het geld instoppen, is al propvol! Cadeau’s zijn er niet te zien. Een bijna tandloze zanger doet z’n best om er een swingend geheel van te maken. Jammer van die schelle boxen.

De volgende ochtend om 4 uur kruipen we achterop de motor, mijn chauffeur heeft geloof ik net z’n rijbewijs, 2x belanden we in de struiken, als we door de scherpe bochten gaan….mmm. Vanaf de vulkaan zie je 3 meren, die van kleur verschillen. We hebben geluk, het is helder. Als de bewolking komt is het meteen over met de pret. Via minidorpjes wandelen we terug, een wandeling van zo’n 3 uurtjes. Watervalletje hier, zwijntje daar, prima.

De grote Pelni boot nemen we in Ende, alweer om half 5 ‘s ochtends op de motor erheen. Pikkedonker is het, maar er zijn toch al veel locals op, omdat het ramadan is. Het lijkt wel alsof wij de enige toeristen zijn, die de boot nemen naar Kupang. Tijdens het wachten in de hal komt er een jongen naar me toe en kijkt naar mijn ring. Hij vraagt: ‘Can i borrow your ring?’ Waarom hij dit wil blijft onduidelijk, het is ‘n rare snuiter, dat is duidelijk. Druk is het op de boot, het eten is included maar geen aanrader. Rijst met schoenzool, althans zo lijkt het, maar het is smaakloze tofu. Als ik check waar de reddingsvesten zijn, blijken de kasten op slot…fijn! Op de boot is een moskee aanwezig, een danszaal waar een band speelt, en een aantal christenen zijn aan ’t zingen in het restaurant. De boottocht duurt ietsje langer dan ons is verteld, 18 ipv 10 uurtjes…midden in de nacht arriveren we in Kupang.

Als we daar op het vliegveld arriveren, voor de vlucht naar Makassar (eiland Sulawesi) blijkt opeens dat de vlucht verzet is naar 3 dagen later! Shit! Wij hebben een date namelijk, met vrienden uit Leiden, dit kan niet waar zijn! Na veel gebel bij Merpati office regelen ze een andere vlucht: of ja, vlucht, eigenlijk 3 vluchten…we zullen 5 uur later vliegen, via Bali en Java naar Makassar…wat een grap! Maar goed, we arriveren dus wel dezelfde dag nog. Wel pas om 1 uur ’s nachts…ach ja. Slopend is het, dat vliegen! Jammer genoeg is onze bagage vertraagd, die komt de volgende dag pas aan. Als ik vertel dat ik lenzen draag, en dat de vloeistof in de backpack zit, regelen ze op het vliegveld Makassar leesbrillen voor me, fijn! Helaas, kruimel, daar heb ik niets aan. Toch lief geprobeerd.

Maar dan is daar het paradijs: het Pantai Gapura hotel in Makassar, wat een weelde, wat een luxe! Een geweldig splurge hotel, waar we heerlijk op bed ploffen. Een cadeau van de Heldewegjes. Wat een super timing! De bewaker bij de ingang slaapt. Bij de receptie ligt een lief briefje van Maje an Annemiek, dat ze de volgende dag langskomen. Zo maf! En dan is het de volgende dag, en zien we hen weer. Zo bijzonder om vrienden hier te zien. We hebben 2 dagen samen, lekker in het zwembad bijkletsen, heerlijk!
Na hun bezoek nog meer visite uit Nederland. De ouders en broer van Wessel. Ze geven ons drop, lieve kadootjes en briefjes van vrienden en familie. Lief!
Met hen en een 70 jaar oude vrouwelijke gids gaan we vervolgens op pad, naar Tana Toraja. De gids is zo fris als een hoentje! Wow, echt fit, zo wil ik ook zijn als ik 70 ben!
We bezoeken een traditionele begrafenis, van een vrouw die al 5 jaar (!) overleden is. Flink gespaard is er voor deze ceremonie, er is een poppie (levensgrote pop) van haar gemaakt. Net echt! Er wordt luid geschreeuwd door de presentator, het groot aantal schelle speakers maakt het nog pijnlijker voor de oren. Twee buffels worden voor ons oog geofferd, vreselijk om dit te zien. Eentje probeert te ontsnappen, het publiek deinst achteruit. Overal liggen varkens vastgebonden aan bamboestokken, die worden net als buffels geofferd. De buffels en varkens worden cadeau gedaan aan de rouwende familie, er gaat veel geld in om. Een buffel kan zo 5 maar ook 50 miljoen rupiah (=4000 euro) waard zijn, onvoorstelbaar veel geld in dit land.

Na deze excursie met de Heldewegjes gaan we weer met z’n tweetjes verder op reis, richting Togean Islands. Op de public boot erheen ligt een moeder met ik weet niet hoeveel kinderen te slapen, met haar borsten bloot, twee van de kinderen liggen aan de borst. Het ziet er niet uit. Het lowerdeck is ondergelopen met water. Op Togean gaan we snorkelen bij Bollilongo, wit poederzandstrand, wauw! We zien een bumphead parrotfish, giga, wel een meter groot.
Allebei krijgen we een ooginfectie, de helft van de toeristen hier krijgt het helaas. Er is een bacterie die door de shared bathroom wordt verspreid. Een spaanse jongeman die arts is en in het nabijgelegen hotel slaapt, geeft ons tips. Wessel gaat met een paar toeristen en local Chris de jungle in s’avonds, op zoek naar een coconut crab. En, ze komen terug met 1! Die wordt uiteraard flink op de foto gezet. Wat een groot beest!! Hij kan een kokosnoot openen, zo sterk is ie. Indrukwekkend.
De honden van dit hostel zijn zo dorstig, dat ik ze een paar keer water geef, kun je ’t je voorstellen! Ik die de honden zielig vindt, haha! Het zijn echt lieve honden, doen niemand kwaad.

Op de boot naar Gorontale nemen we een prive cabine, erg comfortabel. Er hangt een kapiteinspak, omdat deze kamer eigenlijk voor het personeel is. Ze verkopen dus hun eigen bed. Wij zijn er blij mee! Wessel probeert het bloesje, die is krap. Bij de vrouwelijke moslima dokter blijkt dat we beiden een oogontsteking hebben, we krijgen alweer van allerlei medicijnen mee.

De volgende bestemming is Bunaken, en dat is ook de laatste van Sulawesi. Daar is het duikparadijs. We doen 2 duiken. Met een gezellig koppel uit Scheveningen maken we schoon in zee. Dit wordt 1x per jaar georganiseerd door Project Aware. De gekste dingen vind je onder water. Wat te denken van een spaarlamp, ventilator, kleding, schoenen, handtassen, verfblikken, stukken zeil, speelgoed en mobielhoesjes. s’ Avonds wordt ons verteld dat er door de 30 vrijwilligers bij deze duikschool meer dan 600 kg is opgeruimd, echt ongelofelijk hoeveel rotzooi er in zee drijft, ten koste van de onderwaterwezens. We worden verrast met een diploma en sticker van een schildpad. Altijd leuk!